بررسي جامعه‌شناختي ميزان تاب‎‍آوري اجتماعي در بين سرپرستان خانوار شهر رامهرمز و برخي عوامل مرتبط با آن

تاب‌آوري اجتماعي، خصيصۀ ذاتي و توانايي بخش‌ها و واحد‌هاي اجتماعي يك جامعه، به‌منظور كاهش آشفتگي‌هاي اجتماعي و تقليل از هم گسيختگي‌ها و ايجاد شرايط مثبت و سازگار است. هدف پژوهش حاضر، بررسي ميزان تاب‌آوري اجتماعي در ميان سرپرستان خانوار شهر رامهرمز و برخي عوامل مرتبط با آن است. روش پژوهش، پيمايش و ابزار گرد‌آوري داده‌ها پرسش‌نامه بوده است. جامعۀ آماري پژوهش را سرپرستان خانوار شهر رامهرمز تشكيل مي‌دهند كه ۳۸۴ خانوار از آنها به‌عنوان حجم نمونه، با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. نتايج پژوهش حاضر نشان داد ميانگين تاب‌آوري اجتماعي سرپرستان خانوار (87.36) در حد متوسط رو به بالا قرار دارد و بين متغيرهاي مستقل حمايت اجتماعي ادراك‌شده، سرمايۀ فرهنگي و اميد به آينده با تاب‌آوري اجتماعي رابطۀ معني‌داري وجود دارد. يافته‎‍هاي تحليل مسير نشان داد اثر مستقيم و غيرمستقيم و كل سازه‎‍هاي حمايت اجتماعي و سرمايۀ ‎‍فرهنگي بر مسئلۀ تحقيق معني‎‍دار بوده است. با مقايسۀ ضرايب بتاها، مي‎‍توان گفت اثر كل سازۀ سرمايۀ فرهنگي (0.39) در مقايسه با ديگر متغيرهاي واردشده در مدل، يعني اميد به آينده و حمايت اجتماعي، بيشتر است. درمجموع، متغيرهاي يادشده توانستند 0.20 تغييرات متغير تاب‌آوري اجتماعي را تبيين كنند.