انسجام فرم كالبدي از منظر ارتباط ‌پذيري؛ مطالعه موردي شيراز

اهداف و زمينه‌ ها: طرح‌هاي توسعه شهري سعي در بازگرداندن پويايي و سرزندگي به ‏بافت‌هاي شهري دارند؛ اما بي توجهي به ساختار موجود و ‏الگوبرداري از طرح‌هاي پيشين سبب شده تا تعريف فرم پايدار ‏شهري به چالشي براي برنامه‌ريزان شهري بدل شود.‏ هدف اين مقاله تبيين شكل منسجم شيراز مبتني بر مفهوم «ارتباط‌پذيري» بود. روش ‌شناسي: اين پژوهش توصيفي-تحليلي به روش اسنادي و ميداني در سال ۱۴۰۰ انجام شد. اين مطالعه در شيراز انجام شد و حجم نمونه بلوك‌هاي شهري و خياباني و پهنه‌هاي عملكردي مناطق ۱۱‌گانه اين شهر بود. يافته‌ ها: مراكز ارتباط‌ پذير شهر از نظر هندسي و عملكردي تا هنگامي كه تمام تاثيرات بين مراكز در حوزه واحد اتفاق مي‌افتد بر يكديگر تاثير مي‌گذارند. بنابراين قبل از اعمال تغييرات در فرم كالبدي هر يك از مناطق شهر شيراز، بايد تبعات آن در موضع‌هاي متاثر مدنظر واقع شود. اين تبعات با توجه به موقعيت موضع مدنظر نسبت به اولويت تاثيرگذاري حوزه نفوذ عدد مرز هر بلوك، تاثيرگذاري در مراكز شبكه پيچيده و مراكز ارتباط‌پذير، ساختار نامنظم، كنترل و ارتقاي ساخت‌وساز، جمعيت و ميزان برخورداري از شاخص‌هاي مختلف اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و كالبدي، بررسي مي‌شود. نتيجه ‌گيري: در فرآيند برنامه‌ريزي شهري، نبايد تغييرات در هريك از مناطق را به ‌عنوان يك منطقه، مستقل قلمداد كرد و ضرورت دارد الگوي ارتباط‌پذيري در برنامه‌ريزي و مديريت توسعه شهري را  براي سازمان‌دهي منظم مورد توجه قرار داد و اثرات آنها را در راستاي دستيابي به انسجام در فرم بكار برد.