ارزيابي تاب‌آوري كالبدي-اقتصادي منطقه 12 شهر تهران در مواجه با زلزله

اهداف: بهترين راه مقابله با مخاطرات طبيعي و در راس آن زلزله، ارتقاي تاب‌‌آوري سكونتگاهي در ابعاد مختلف است. بنابراين شناخت تاب آوري وضع موجود نقشي حياتي در كاهش آسيب پذيري شهرها به همراه دارد. هدف از اين پژوهش، ارزيابي تاب‌آوري كالبدي-اقتصادي منطقه 12 شهر تهران در مواجه با زلزله بود. روش‌شناسي: اين مطالعه به صورت توصيفي- تحليلي انجام شد. براي جمع‌آوري داده‌ها از روش كتابخانه‌‌اي-اسنادي و براي تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم افزارهاي ArcGIS و Super Decision و مدل‌هاي FANP و ‌Anselin Local Morans استفاده شد. يافته‌ها: بيشترين ضريب در بين شاخص‌هاي موثر بر تاب آوري منطقه به ترتيب مربوط به شبكه حركت و دسترسي (4.261)، وضعيت ساختمان (3.925)، كاربري‌ها (3.218)، پايداري اقتصادي (3.211)، تراكم (3.002)، خصوصيات زمين بستر (1.544) بود. وضعيت تاب‌آوري بسيار كم با بيشترين ميزان، 8895457 مترمربع از مساحت منطقه را دربرگرفت و 522081مترمربع (7.19%) در وضعيت تاب آوري بسيار زياد قرار داشت. تفاوت معني داري از لحاظ تاب آوري بين نواحي شش گانه منطقه 12 وجود داشت. در بعد تاب آوري كالبدي، ناحيه شش و يك، بيشترين ميزان تاب‌آوري و ناحيه سه كمترين ميزان تاب آوري را داشتند. در بعد تاب‌آوري اقتصادي، محلات بازار، بهارستان و مختاري بهترين وضعيت و محلات پامنار و هرندي بدترين وضعيت را داشتند. نتيجه‌گيري: نواحي جنوبي منطقه نسبت به نواحي شمالي در وضعيت تاب آوري بسيار كم قرار دارند كه نيازمند برنامه ريزي سريع به منظور افزايش تاب آوري است.