تحقق مديريت يكپارچه شهري با تاكيد بر نقش سازمان‌هاي دولتي در كلان‌شهر تهران

اهداف: تعدد مديريت و ناهماهنگي سازمان‌هاي دولتي متولي امور شهر، از مهم‌‌ترين چالش‌هاي مديريت كلان‌شهري تهران است. هدف اين تحقيق، بررسي تحقق‌پذيري مديريت يكپارچه كلان‌شهر تهران از منظر نهادهاي دولتي بود. روش‌شناسي: اين پژوهش توصيفي كاربردي در سال 1401 در شهر تهران انجام شد. طراحي شاخص‌هاي موثر، با استفاده از روش تحليل محتوا شكل گرفت. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه محقق‌ساخته بود. جامعه آماري اين تحقيق، مديران شهري و متخصصين برنامه‌ريزي شهري شهر تهران بود. براي تعيين اهميت معيارها از روش AHP با تاكيد بر نظرات كارشناسي و براي اولويت‌بندي شاخص‌هاي موثر، از روش تاپسيس استفاده شد. يافته‌ها: بر اساس روش AHP در شاخص انسجام، اولويت اول در معيار «وجود مركز فراسازماني» مشاهده شد. در شاخص ساختار مديريتي، بيشترين اهميت در معيارهاي «همبستگي بين مديران سازماني» و «وجود ديدگاه سيستماتيك» و كمترين اهميت در معيار «وجود ديدگاه مشترك ميان اقدامات كاري سازمان‌هاي متولي» مشاهده شد. در شاخص حكمروايي خوب، بيشترين اهميت در معيارهاي «مشاركت مردمي» و «ارايه گزارش به نهادهاي ذي‌صلاح» و كمترين اهميت در معيار «جلسات تبادل دانش» مشاهده شد. در شاخص ساختار مشاركتي، بيشترين و كمترين اولويت به ترتيب مربوط به معيارهاي «تعامل موثر با شهروندان» و «وجود زيرساخت اطلاعاتي» بوده و در شاخص هماهنگي نيز، اولويت اول و آخر در زيرشاخص‌هاي «هماهنگي سازمان‌هاي متولي امور شهري و «هماهنگي منابع انساني و مالي» مشاهده شده است. بر اساس روش تاپسيس شاخص‌هاي انسجام، ساختار مديريتي، حكمروايي، ساختار تشكيلاتي و هماهنگي به ترتيب اولويت‌هاي موثر بر تحقق مديريت شهري توسط سازمان‌هاي دولتي بوده است. نتيجه‌گيري: انسجام، ساختار مديريتي، حكمروايي شهري، هماهنگي و ساختار تشكيلاتي به ترتيب داراي اولويت در تحقق مديريت يكپارچه شهري در ارتباط با نهادهاي دولتي هستند.