نقش پيش بيني كننده فلسفه‌هاي آموزشي بر سبك‌هاي تدريس مدرسان دانشگاه فرهنگيان كرمانشاه

هدف تحقيق حاضر تعيين نقش فلسفه هاي آموزشي در سبك هاي تدريس اساتيد دانشگاه فرهنگيان كرمانشاه در سال تحصيلي 98-1397 بود. تحقيق حاضر به روش توصيفي، از نوع همبستگي انجام شد. جامعه آماري تحقيق شامل كليه اساتيد و مدرسين( عضو هيات علمي، مامور و موظف) دانشگاه فرهنگيان كرمانشاه به تعداد 101 نفر بود. با توجه به كوچك بودن جامعه آماري حجم نمونه معادل كل جامعه درنظر گرفته شد. از مقياس فلسفه آموزشي پاتريشيا (1972) و پرسشنامه سبك تدريس معلمان گراشا و ريچمن (1996) به عنوان ابزار پژوهش استفاده گرديد. داده ها با استفاده ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون مورد تحليل قرار گرفت. براساس نتايج تحقيق حاضر فلسفه آموزشي، فلسفه تدريس پيشرفت گرايي فلسفه غالب و سبك تدريس تعاملي سبك تدريس غالب در ميان اساتيد دانشگاه فرهنگيان بودند. همچنين آزمون فرضيه هاي تحقيق نشان داد بين فلسفه آموزشي و ابعاد آن با سبك هاي تدريس و ابعاد آن در اساتيد دانشگاه فرهنگيان ارتباط معناداري وجود دارد. همچنين فلسفه آموزشي مي تواند پيش بيني كننده سبك هاي تدريس اساتيد باشد. براين اساس مي توان با شناخت فلسفه هاي آموزشي اساتيد رويكردها و سازوكارهاي آموزشي كه توسط آنان به كار مي رود را پيش بيني كرد.