رجال سلطنتي هنرمند و تحولات نگارگري ايراني از ايلخانان تا ميانه صفوي

از ميانه سلطنت ايلخانان، به‎تدريج شكوفايي نگارگري ايراني رونق گرفت و علي‌رغم تحولات سياسي و تغيير سلسله‎هاي حاكم بر ايران نه‎تنها از رونق و كيفيت آن كاسته نشد بلكه تا ميانه عصر صفوي بر بالندگي آن افزوده شد. دراين‎ارتباط مؤلفه‎هاي متعددي تأثيرگذار بودند كه از مهم‎ترين آن‎ها نقش حاميان سلطنتي بود؛ ازاين‎رو مسئله اين پژوهش نوع و ميزان آشنايي رجال سلطنتي با هنرهاي مرتبط با كتاب‎آرايي به‎ويژه نگارگري است و اين‌كه اين آشنايي ايشان با هنر تا چه اندازه بر تحولات نگارگري ايران تأثيرگذار بوده است، با اين هدف كه بتوان از ارتباط حاميان سلطنتي با تحولات هنري دوران خودشان شناخت بيشتري به دست آورد. بازه مطالعاتي اين پژوهش حدفاصل سلطنت ايلخانان تا پايان صفويان است و حوزه جغرافيايي آن نيز قلمرو جهان فرهنگ ايراني فارغ از مرزهاي جغرافيايي آن است؛ امري كه با روش تاريخي به آن پرداخته مي‎شود. گزارش‎ها و شواهد تاريخي باقي‎مانده از اين دوران نشان مي‎دهد آثار مهم اين دوران صرفاً با حمايت مادي حاميان سلطنتي شكل نگرفته‎اند بلكه در پس آن‎ها حامياني قرار داشتند كه برخي از آن‎ها خود هنرمنداني چيره‎دست بودند و برخي نيز با شناخت و تخصصي كه در هنر پيدا كرده بودند بر تحولات زيبايي‎شناختي نگارگري دربارشان نظارت مي‎كردند. درنتيجه مي‎توان گفت از مهم‎ترين متغيرهاي مهم و تأثيرگذار در بالندگي نگارگري ايراني به نقش معنادار حاميان درباري و شناخت آن‎ها از انواع هنرهاي مرتبط با كتاب‎آرايي ازجمله نگارگري برمي‎گردد.