بررسي ظهور «ريزوسفيير» در رمان در وست ميلز

مقالۀ حاضر به بررسي «ريزوسفيير» و نقش آن در چالش ساختار حاكم و جغرافياي فرهنگي مي‌ پردازد. نويسنده با استفاده از رويكرد «چپ‌ نوگرا» و بهره‌گيري از منتقداني نظير دلوز، گاتاري و فوكو و تمركز بر مقوله ‌هاي «شيزوئيد»، «كولي» و مفاهيمي نظير «بازقلمروسازي» در پي پاسخ به اين پرسش است كه چگونه «ادبيّات اقليت» با جايگزيني «ساختار/مكانيسم» اديپي با «ماشين» ضد اديپي مي‌ تواند مقولۀ هستي‌ شناختي گفتمان نئوليبراليسمي را به چالش كشد و نوعي سيّاليّت «ريزوسفييري» بيافريند؟ بدين منظور رمان در وست‌ميلز (2019) نوشتۀ ديشون چارلز وينزلو بررسي مي ‌شود تا با تمركز بر مفاهيمي نظير «هتروتوپيا»، «بدن بدون اندام» و «گريزگاه‌ ها»، ساختار خانوادگي متفاوتي از آنچه تحت تأثير گفتمان كاپيتاليسمي شكل گرفته به تصوير كشد؛ ساختاري كه با تأكيد بر سيّاليّت، تقليل فرد به‌ صرف بُعد اجتماعي (گفتمان اديپي) را به چالش مي ‌كشد و مي ‌كوشد مفهوم نويني از دموكراسي به دست دهد كه مبتني بر ساختار درختي نيست. استدلال مي‌ شود كه با رهايي از قيد دوانگاره ‌ها، علاوه بر جايگزيني گفتمان ليبراليسمي با «سياست ‌هاي خرد»، هويّت نيز به امري سيّال بدل مي ‌شود تا «هم‌ نشست » و رابطۀ افقي مبناي روابط انساني شود.