اثربخشي تلفيق رفتاردرماني ديالكتيكي با ليتيوم كربنات در مقايسه با دارو درماني تنها، بر تنظيم هيجان، خودمهارگري و انعطاف‌پذيري شناختي بيماران مبتلا به اختلال دوقطبي

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقايسه تأثير تلفيق رفتار درماني ديالكتيكي با ليتيوم كربنات در مقايسه با دارودرماني تنها بر تنظيم هيجان، خودمهارگري و انعطاف‌پذيري شناختي در افراد مبتلا به اختلال دوقطبي بود. روش: در يك طرح كاربندي تصادفي كنترل شده جامعه آماري بيماران داراي اختلال دوقطبي مراجعه ‌كننده به بيمارستان ابن‌سينا مشهد در سال 1399 هدف قرار گرفتند. يك نمونه شامل 30 بيمار به روش نمونه‌گيري دردسترس و بر اساس ملاك‌هاي ورود و خروج انتخاب‌ شده و به ‌تصادف در دو گروه 15 نفره آزمايش A و B تقسيم شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان گارنفسكي، خود كنترلي تانجي و انعطاف‌پذيري شناختي دنيس و همكاران بود. گروه آزمايش A به مدت 8 جلسه 60 دقيقه ‌اي به‌ صورت يك جلسه در هفته، ضمن مصرف داروي ليتيوم كربنات، تحت رفتاردرماني ديالكتيكي، قرار گرفتند و گروه آزمايش B در همين مدت تنها به استفاده از مصرف داروي ليتيوم كربنات اقدام نمودند. براي تحليل داده ها از تحليل كوواريانس چندمتغيره استفاده شد.يافته ها: نتايج نشان داد بين تلفيق رفتاردرماني ديالكتيكي با دارودرماني و دارودرماني بر تنظيم هيجان، خودمهارگري و انعطاف پذيري شناختي در افراد مبتلا به اختلال دوقطبي تفاوت وجود دارد و تأثير درمان تلفيقي بيشتر است(P 0/01). نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه تلفيق رفتاردرماني ديالكتيكي با دارودرماني بر تنظيم هيجان، خودمهارگري و انعطاف ‌پذيري شناختي در افراد مبتلا به اختلال دوقطبي مؤثرتر است، لذا مي‌توان از اين رويكرد درماني جهت كاهش مشكلات بيماران دوقطبي سود جست.