اثربخشي بخشايش درماني بر تحريك‌پذيري و خطاهاي شناختي دانش آموزان دختر مبتلابه بي‌نظمي خلق اخلالگر

مقدمه :هدف از اين پژوهش بررسي اثربخشي، بخشايش درماني بر تحريك‌پذيري و خطاهاي شناختي دانش آموزان دختر مبتلابه بي‌نظمي خلق اخلالگر بود. روش: روش تحقيق نيمه آزمايشي، از نوع پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش ،كليه دانش آموزان مبتلابه اختلال بي نظمي خلق اخلاگر،محدوده سني 17-14 سال مدارس شهر بهارستان در سال1400 بودند. تعداد 35 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس و بر اساس ملاك‌هاي ورود به مطالعه انتخاب و به‌صورت تصادفي در گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش،شامل مقياس واكنش‌پذيري عاطفي استريگرزو همكاران ، پرسشنامه خطاهاي شناختي كويين ، دوزس و اوجين وين بود. آزمودني‌هاي گروه آزمايشي، 15 جلسه 60دقيقه‌اي تحت مداخله بخشايش درماني پرز قرار گرفتند و گروه كنترل، هيچ مداخله‌اي دريافت نكردند . براي تحليل داده‌ها از تحليل كوواريانس چند متغيره (MANCOVA)استفاده شد.يافته‌ها: نتايج حاصل از تحليل داده‌ها نشان داد كه گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل در ميزان تحريك‌پذيري نوجوان و تحريك پذيري آنها از نظر والدين و خطاهاي شناختي و مولفه هاي آن شامل ذهن خواني، تفكر همه يا هيچ، نتيجه گيري احساسي، برچسب زني، تصفيه ذهني، تعميم دادن بيش از حد، شخصي سازي و عبارتهاي بايددار كاهش معناداري (0.05 P) داشته‌اند.نتيجه‌گيري: بنا بر يافته‌هاي حاصل از پژوهش، بخشايش درماني از طريق كاهش تحريك‌پذيري و خطاهاي شناختي بر دانش آموزان داراي اختلال بي‌نظمي خلق اخلالگر تأثيرگذار بود.