مقايسه اثربخشي مشاوره گروهي بر اساس دو رويكرد واقعيت‌درماني و طرحواره‌درماني بر تمـايزيافتگي خود در زنان وابستـه

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي دو رويكرد واقعيت‌درماني و طرحواره‌درماني بر تمايزيافتگي خود در زنان وابسته بود.روش: طرح تحقيق كاربندي باليني كنترل شده انتخاب شد. از ميان جامعه آماري زنان مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره مشهد در سال 1400 با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس، 24 زن وابسته انتخاب شدند و به صورت تصادفي، در سه گروه طرحواره درماني، واقعيت درماني و گروه كنترل قرار گرفتند. دو گروه‌ آزمايشي، مداخلاتي مبني بر 8 جلسه 90 دقيقه‌اي به مدت 1 ماه دريافت كردند، درحالي كه گروه كنترل در ليست انتظار باقي ماند. جهت گردآوري داده‌ها از پرسشنامه تمايزيافتگي اسكورن و فريدلندر و پرسشنامه وابستگي به ديگران استفاده شد. براي تحليل داده ها از تحليل كواريانس چند متغيره و تك متغيري استفاده گرديد.يافته ها: نتايج نشان داد هر دو رويكرد درماني در مرحله پس آزمون بر تمايزيافتگي خود تأثير مثبت و معناداري داشته اند. مطابق مقايسه تطبيقي بين دو مشاوره گروهي، طرحواره‌درماني، اثربخشي بيشتري از واقعيت درماني بر تمايزيافتگي داشته است. همچنين، استفاده از اين رويكردها تأثير معناداري بر گسلش عاطفي نداشته است.نتيجه گيري: واقعيت درماني به دليل تأكيد بر مسئوليت‌پذيري، و طرحواره‌درماني به جهت شناسايي ريشه‌هاي مشكلات و ايجاد خودمختاري، هر دو باعث بهبود تمايزيافتگي خود در زنان وابسته مي‌گردند.