بررسي نقش واسطه‌اي تاب‌آوري و خودكارآمدي تحصيلي در مدل علي تأثير تعامل استاد – شاگردي بر درگيري تحصيلي دانشجويان

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي تاب آوري و خودكارآمدي تحصيلي در مدل علي تأثير تعامل استاد–شاگردي بر درگيري تحصيلي دانشجويان دانشگاه خوارزمي بوده است.روش: روش اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر شيوه گردآوري داده ها كمي از نوع مطالعات همبستگي مي‌باشد. جامعه آماري اين پژوهش شامل دانشجويان دانشگاه خوارزمي در نيم سال دوم تحصيلي 1400-1399 به تعداد 14542 مي‌باشد. تعداد 374 نفر با روش نمونه گيري در دسترس به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. جهت گردآوري داده هاي پژوهش از پرسشنامه هاي درگيري تحصيلي ريو (۲۰۱۳)، تاب آوري ساموئلز (2009)، تعامل استاد-شاگردي موراي و زوويچ (2010) و خودكارآمدي تحصيلي جينكز و مورگان (1999) استفاده شده است. براي تحليل داده هاي پژوهش از روش تحليل مسير، در محيط نرم افزار AMOS استفاده شد.يافته‌ها: يافته ‌ها حاكي از آن است كه مدل پژوهش برازش كاملي با داده ها دارد. در اين مدل تعامل استاد - شاگردي بر تاب آوري تحصيلي، خودكارآمدي و درگيري تحصيلي اثر مستقيم و معني‌داري دارد (0.01 p). بعلاوه اثرات تاب آوري تحصيلي بر درگيري تحصيلي و خودكارآمدي تحصيلي بر درگيري تحصيلي نيز معنادار بود (0.01 p)؛ و تعامل استاد-شاگردي بر خودكارآمدي و تاب آوري تحصيلي اثر غيرمستقيم و معناداري داشت.نتيجه‌گيري: بنابراين و با توجه به نتايج به‌دست‌آمده بديهي است تعامل سازنده بين اساتيد و شاگردان باعث افزايش تاب آوري تحصيلي خودكارآمدي تحصيلي و درگيري تحصيلي آنها مي‌شود.