شِلِگِل و پيامدهاي اثر زبان و خرد هنديان بر زبان‌شناسي

فردريش شِلِگِل يكي از شرق‌شناسان آلماني است كه با مطالعات سانسكريت و بازنگري نظريات افرادي چون ويليام جونز، نقش فراواني در تحولات زبان‌شناسي و فلسفي اروپاي قرن نوزدهم و پس‌‌از‌آن داشته است. از آثار مهم وي مي‌توان به كتاب «زبان و خرد هنديان» اشاره كرد. اين كتاب كه به ريشۀ‌ زبان‌هاي هندواروپايي پرداخته، در رشد زبان‌شناسي و نشر ادبيات شرقي در غرب جايگاه بسزايي دارد. همچنين توجه شلگل به زبان هندي سبب شد تا شرق‌شناسان به تاريخ زبان‌ها نيز توجه كنند و باب جديدي در زمينه شرق‌شناسي گشوده شود. بااين‌حال در بسياري از پژوهش‌ها نقش شلگل ناديده گرفته ‌شده و نامي از وي به ميان نيامده است. مسئلۀ اصلي مقالۀ حاضر اين است كه اثر او چگونه توانسته در زبان‌شناسي تحول پديد آورد؟ نتيجۀ پژوهش كه با روش توصيفي-تحليلي انجام شده، نشان داد كه شلگل در اين اثر با تأكيد بر شباهت ريشه‌هاي زبان، ابداع روش‌هاي جديد در زبان‌شناسي و اثبات نظريه‌هاي زبان‌شناسان پيش از خود، توانسته است توجه بسياري از صاحب‌نظران و پژوهشگران جوامع علمي و ادبي را جلب كند.