بازتاب ادب تعليمي در شعر غني كشميري و شاپور تهراني

ادبيّات تعليمي هماهنگ‌ترين نوع ادبي بااخلاق است وبه عنوان يكي ازگسترده‌ترين گونه‌هاي ادب فارسي، عرصۀ مضمون‌پردازي بزرگترين شُعرا ونويسندگان اخلاق‌گرادر هرعصر وزماني است. شاعران سبك هندي نيز درترويج فضايل و نهي از رذايل اخلاقي مؤثر بوده‌اند. علاوه بر آن بازشناسي شاعران زبان وادب فارسي در شبه قاره و نيز بازكاوي شعر و انديشۀ آنان از اهميت خاص برخوردار است. از اين روي اين پژوهش با شيوۀ توصيفي– تحليلي بر آن است تا مضامين ادب تعليمي را درشعر شاپور تهراني و غني كشميري مورد بررسي و مقايسه قرار دهد.نتايج پژوهش حاكي ازآن است كه هردو شاعر از طريق اشعار خود توانسته اند اهمّ مفاهيم تعليمي مورد نظر خود را به مخاطبان انتقال دهند؛اما شاپور تهراني درصد فراواني بيش‌تري را در سه زمينۀ مضامين اخلاقي، عرفاني و فلسفي به خود اختصاص داده است و ظريف‌ترين نكات اخلاقي را مطرح مي كند كه امروزه مي‌توان آنها رابه عنوان معيارهاي اساسي توسعۀ اخلاقي در جوامع بشري برشمرد. همچنين هر دو شعر را وسيله‌اي قرار داده‌اند، تا انسان‌ها را به سوي سعادت و بيداري وجدان فرا بخوانند. سوال اصلي تحقيق آن است كه غني كشميري و شاپور تهراني تا چه اندازه در آثار خود به بيان آموزه هاي اخلاقي و تربيتي پرداخته اند؟