رابطه بين تابآوري و رضايت شغلي با نقش ميانجي فرسودگي شغلي معلمان

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين تابآوري و رضايت شغلي با نقش ميانجي فرسودگي شغلي معلمان انجام شد. روش پژوهش اين تحقيق، توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري شامل همه معلمان شاغل در دبيرستان‌هاي شهر خميني‌شهر استان اصفهان بود. از جامعه آماري يادشده تعداد 130 نمونه به روش نمونهگيري تصادفي انتخاب شد. براي گردآوري داده‌هاي پژوهش از پرسشنامه‌هاي پرسشنامه رضايت شغلي مينه سوتا(1951)، مقياس تاب‌آوري كانر و ديويدسون(2003) و فرسودگي شغلي مسلش (1981) استفاده شد و نتايج با بهكارگيري روش‌هاي آماري ضريب همبستگي و روش بارون و كني با استفاده از رگرسيون خطي تحليل شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه: الف) بين تاب‌آوري و رضايت شغلي رابطه مثبت معني‌داري وجود دارد؛ ب) بين فرسودگي شغلي و متغير تاب‌آوري رابطه منفي و معني‌داري وجود دارد؛ ج) بين رضايت شغلي و فرسودگي شغلي رابطه منفي معني‌داري وجود دارد؛ د) متغير فرسودگي شغلي در رابطه بين دو متغير تاب‌آوري و رضايت شغلي بهعنوان متغير ميانجي نقش دارد. بنابراين، در مراكز آموزشي هم‌زمان با آموزش مهارت‌هاي مرتبط با تاب‌آوري، بايد جنبه‌هايي از تاب‌آوري را كه باعث كاهش فرسودگي شغلي مي‌شود، مورد توجه قرار داد تا از اين مسير رضايت شغلي معلمان افزايش يابد.