اثربخشي گروه درماني روان نمايشگري بر جرأت‌مندي، پذيرش بي قيد و شرط خود و روحيه قدرداني در افراد داراي معلوليت جسمي-حركتي: يك مطالعه نيمه آزمايشي

زمينه و هدف: بهبود حالات روان شناختي معلولين جسمي-حركتي مي‌تواند به آسان تر شدن زندگي آنان كمك نمايد. اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي گروه درماني روان نمايشگري بر جرأت‌مندي، پذيرش خود و روحيه قدرداني در افراد داراي معلوليت جسمي-حركتي شهر اصفهان انجام شده است. مواد و روش‌ها: روش پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح گروه آزمايش و كنترل با پيش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه معلولين حاضر در انجمن معلولين اصفهان در سال 1399 بود. 40 نفر از اين افراد به روش در دسترس انتخاب و در گروه آزمايش و كنترل به صورت تصادفي قرار گرفتند (هر گروه 20 نفر). گروه آزمايش، گروه درماني روان نمايشگري را طي هشت جلسه نود دقيقه اي دريافت كردند، در حالي كه بر روي گروه كنترل مداخله‌اي انجام نشد. براي گردآوري اطلاعات از پرسش نامه‌هاي جرأت‌مندي Gambrill Richey، پذيرش خود Chamberlain Haaga و قدرداني McCullough استفاده شد. داده ها توسط آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و آمار استنباطي (تحليل كواريانس چند متغيره) تجزيه و تحليل شدند.يافته‌ها: نتايج نشان داد كه گروه درماني، روان نمايشگري بر جرأت‌مندي (0.001 P، 16.54=F)، پذيرش خود (0.001 P، 210.62=F) و روحيه قدرداني (0.001 P، 33.44=F) افراد داراي معلوليت جسمي-حركتي تأثير معنادار دارد. نتيجه‌گيري: روش روان نمايشگري بر بهبود جرأت‌مندي، پذيرش بي قيد و شرط خود و روحيه قدرداني در افراد داراي معلوليت جسمي-حركتي شهر اصفهان مؤثر بود. بنابراين مي توان اين روش را براي بهبود متغيرهاي مذكور در بين معلولين جسمي-حركتي مد نظر قرار داد.