پايايي سياستگذاري فناوري نانو در ايران؛ تحليل كيفي چرخه سياست

سياستگذاري فناوري نانو در ايران به‌صورت بلندمدت، متمركز و نظام‌مند، از سال 1380 آغاز شده و به نظر مي‌رسد تا حداقل يك دهه ديگر ادامه خواهد داشت. ستاد ويژه توسعه فناوري نانو به‌صورت متمركز مسئوليت راهبري فناوري نانو در كشور را به عهده داشته است. اجراي دو برنامه كوتاه‌مدت در سال‌هاي 1380 تا 1384 و تدوين و اجراي برنامه‌هاي 10 ساله اول از سال 1384 و برنامه دوم از سال 1396، نشانه وجود يك نظام برنامه‌ريزي مداوم در اين حوزه است كه بررسي و موشكافي آن براي برنامه‌ريزان و محققان برنامه‌ريزي حائز اهميت است. هدف از اين مقاله، گزارش يك تحقيق سياستي كاربردي با روش كيفي براي روايت تجربه بومي سياستگذاري و شناسايي و تبيين نقاط قوت و عوامل تداوم و پايداري اين تجربه است.  داده‌هاي تحقيق، داده‌هاي موجود در ستاد نانو مشتمل بر مصاحبه‌هاي فردي و گروهي با دودسته از ذي‌نفعان شامل مجريان برنامه‌ريزي (در داخل ستاد نانو) و خبرگان مطلع (خارج از ستاد نانو) بوده است كه با تحليل محتواي آن ها بر اساس مدل چرخه سياست و در سه مرحله تدوين، اجرا و ارزيابي به توصيف فرايند سياستگذاري فناوري نانو در كشور و تبيين عوامل كليدي مؤثر در آن پرداخته شده است.