آسيب‌شناسي سياستگذاري مرتبط با مهاجران افغانستاني در ايران

حضور ديرينه و گسترده مهاجران افغانستاني در ايران فرصت ها و چالش‌هايي را براي ساختار سياسي، اقتصادي، فرهنگي، اجتماعي و حتي امنيتي كشور به وجود آورده و متعاقب آن سياستگذاري هاي پراكنده‌اي در اين خصوص انجام شده است. در اين پژوهش تلاش داريم تا با بهره گيري از استراتژي هاي چهارگانه جامعه پذيري مهاجران «جان دبليو بري» به بازخواني آسيب شناسانه سياست گذاري هاي اين حوزه اقدام نماييم. در اين پژوهش، سؤال اصلي «مهم ترين آسيب سياستگذاري در روند  مهاجرت، ورود و اقامت مهاجران افغانستاني در جمهوري اسلامي ايران چيست؟» و فرضيه اصلي «سياست‌گذاري هاي نامناسب به لحاظ وضع قوانين و مقررات، منجر به عدم تمهيد و كاربست برنامه جامع جامعه پذيري اتباع افغانستاني در ايران از سوي نظام شده است كه مهم ترين آسيب در مواجهه با روند ورود بي رويه و اقامت مهاجران افغانستاني محسوب مي‌شود» مي‌باشد. در ادامه از طريق روش كيفي با بررسي آثار و اسناد؛ وضعيت آموزش، تحصيلات، اشتغال و حقوق شهروندي مهاجران افغانستاني در ايران مطالعه شده و سياستگذاري هاي هر حوزه و اعوجاجات، كمبودها و نارسايي هاي آن به تفكيك آسيب شناسي مي شود.