مطالعه انتقادي الگوهاي مشاركت در آموزش و پرورش

مشاركت در آموزش و پرورش چه در مفهوم پردازي نظري و چه در عمل، از برخي تنگ‌نگري ها و بي توجهي به مفاهيم اصيل انساني رنج مي‌برد كه براي تحول در عمل، احتياج به نوآوري و تحول‌بخشي در مفهوم پردازي دارد. اين پژوهش با هدف شناسايي سازه‌هاي مغفول در الگوهاي مشاركت آموزش و پرورش، به مطالعه انتقادي رويكردهاي جهاني حاكم بر مشاركت در آموزش و پرورش پرداخته است. نقد توسّعي از مجموعه روش هاي ذيل كاوشگري فلسفي روش پژوهش در نقد طبقه بندي هاي حاكم بر مشاركت مورد استفاده قرار گرفته است. آنچه در تمامي رويكردهاي مشاركت در هر دو طبقه بندي مورد غفلت واقع شده است، توجه به مفاهيم استقلال ملي، عدالت و مصالح تربيتي است. الگوهاي جايگزين براي مشاركت در آموزش و پرورش، اگر به اين مفاهيم توجه نداشته باشند، مشاركت موفقي نخواهند داشت و بي عدالتي، وابستگي سياسي در قالب استعمار فرانو و تهي شدن تعليم و تربيت از ارزش هاي تربيتي، گسترده‌تر خواهد شد.