تحليل معناشناسي فرهنگي، رَوايي يا ناروايي تطبيق آن بر مطالعات قرآن

معناشناسي فرهنگي روشي است كه بر نقش اجتماعي زبان استوار است. اين نظريه بر پايۀ نسبيت زبان طرح شد. اين الگو از بستر زبانشناسي تاريخي و شيوۀ ساختگرايي نشأت يافت و در چارچوب معناشناسي نقشگرا ظاهر شد. براساس اين نظريه معناي زباني، پيوندي ژرف با فرهنگ هر جامعه دارد و بازنمود فكري و جهان‌بيني آن جامعه است. نظريۀ قومي زباني اثر جدي برمعناشناسي اروپا و آمريكا گذاشت. هدف اين تحقيق بازخواني و ارزيابي مباني و روش معناشناسي فرهنگي، و همچنين روايي يا ناروايي تطبيق آن بر معناشناسي قرآن است. روش اين پژوهش تحليل يافته ها بر پايۀ منابع تلفيقي است. اين بررسي آشكار مي‌سازد كه روش قومي فرهنگي، از حيث مباني نظري فاقد اعتبار، و از لحاظ جامعيت پوشش دهندۀ همۀ عناصر معنايي يك متن، به ويژه وحي قرآن نيست و نمي تواند الگويي معتبر در شناخت همۀ سطوح معنايي و مقاصد قرآن باشد.