مفهوم‌شناسي آواهاي تركيبي ريشۀ «ب،‌ح،‌ر» در قرآن (با تكيه بر نظريۀ نام آوايي ابن جنّي در «اشتقاق كبير»)

از جمله مباحث مطرح در نظام آوايي، مسئلۀ دلالت آوا يا دلالت لفظ بر معناست كه به دو قسم دلالت ذاتي و دلالت قراردادي قابل تقسيم است. پژوهش حاضر براساس نظريۀ نام‌آوايي و اشتقاق كبير ابن جنّي با روش توصيفي تحليلي و با مطالعۀ موردي آواهاي «ب‌ح‌ر» انجام گرفته و از رهگذر آن مشخص شد كه بار آوايي حروف «ب‌ح‌ر» به خصوصيات معنايي ساخت‌هاي شش‌گانۀ اين آواها نزديك است و بيش و كم معاني مورد نظر را القا مي‌كنند. همچنين مشتقات شش‌گانۀ اين سه حرف، معناي اصلي مشتركي دارند، چنان كه هركدام معناي جديدي نيز مي‌يابند. اين سه آوا با خصوصيات تلفظي و صفاتي كه بر آنان حمل مي‌شود، بر معناي گشايش، انبساط، وسعت، كثرت و زيادتِ بر اثرِ تكرار، عمق و شدت، در ساخت‌هاي شش‌گانۀ اين ريشه دلالت مي‌كنند. اين معاني در كاربردهاي قرآني اين واژه‌ها در آيات قرآن كريم به خوبي قابل ملاحظه است.