ساخت داربست نانوالياف با استفاده از پلي كاپرولاكتون حاوي سيليمارين جهت بررسي مهندسي بافت سلول‫هاي عصبي‬‬

زمينه و هدف: مهندسي بافت حوزه رو به رشدي براي ترميم و جايگزيني عملكرد معيوب بافت يا ارگان آسيب ديده است و امروزه به عنوان يك درمان نوين براي جايگزيني روش هاي مرسوم پيوند مطرح گرديده و به اين منظور مواد زيستي پليمري (داربست ها) و سلول هاي زنده را به كار مي گيرد. هدف از اين مطالعه ساخت نانوداربست پلي كاپرولاكتون (PCL) و بارگذاري سيليمارين بر روي نانوداربست جهت بررسي زيست سازگاري و توان تكثير سلول‫هاي PC12 بر روي آن مي باشد. روش كار: به منظور تهيه نانوداربست پلي كاپرولاكتون و بارگذاري سيليمارين بر روي آن، محلول پلي كاپـــرولاكتــــون 7 درصد (حل شده در استيك اسيد) با محلول سيليمارين با غلظت 9.0 درصد وزني مخلوط شد، سپس توسط دستگاه الكتروريسي داربست تهيه شد. مورفولوژي داربست توسط ميكروسكوب الكتروني روبشي (SEM) و ساختار شيميايي داربست توسط طيف سنجي ATRFTIR مورد ارزيابي قرار گرفت. زيست سازگاري داربست و بقاي سلولي، سلول هاي PC12، با تست MTT و ميكروسكوپ SEM بررسي شد. يافته ها: بررسي مورفولوژي داربست و ساختار شيميايي آن نشان دهنده تخلخل مناسب داربست و بارگذاري موفق سيليمارين بر روي داربست PCL بود. زيست سازگاري داربست 24، 48 و72 ساعت بعد از كشت سلول هاي PC12 مورد بررسي قرار گرفت كه نتايج نشان دهنده افزايش زنده ماني سلول ها و اتصال مناسب سلول‫ها بر روي داربست بود. نتيجه گيري: نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد كه بارگذاري سيليمارين بر روي داربست پلي كاپرولاكتون باعث افزايش توان تكثير و زنده ماني سلول هاي PC12 مي شود. از اين رو اين داربست مي تواند كانديد مناسبي براي مهندسي بافت عصب باشد.