مدل ساختاري خودمراقبتي بر اساس خودفراروي با ميانجي‌گري حمايت اجتماعي در بيماران مبتلا به ديابت

مقدمه و هدف: ديابت بيماري مزمني است كه نيازمند پذيرش و مراقبت است؛ بنابراين جهت افزايش دانش و انگيزه‌ي بيماران براي مراقبت از خود توصيه اكيد مي شود. مطالعه حاضر با هدف بررسي مدل ساختاري خود مراقبتي بر اساس خودفراروي با ميانجي‌گري حمايت اجتماعي در بيماران مبتلا به ديابت انجام شد. مواد و روش ها: تحقيق حاضر از نظر روش، توصيفي همبستگي در قالب مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه مورد نظر شامل تمامي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه كننده به كلينيك هاي تخصصي ديابت سطح شهر تهران در بهار و تابستان 1400 بودند. نمونه مورد بررسي به تعداد 382 نفر و به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده شامل، پرسشنامه خود مراقبتي، پرسشنامه خود فراروي بزرگسالان لونسون و پرسشنامه حمايت اجتماعي فلمينگ بود. جهت تفسير داده ها نيز از نرم‌افزارهاي SPSS21  وLISREL 8.5  استفاده گرديد. نتايج: مدل مفهومي پيشنهادي مورد تاييد قرار گرفت. تمامي شاخص‌هاي برازش مدل (همانند SRMR  GFI، CFI ،RMSEA) در دامنه قابل قبول تا خوب قرار داشتند و الگوي مورد نظر از ساختار عاملي و برازش مطلوبي برخوردار بود. خود فراروي با حمايت اجتماعي و خود مراقبتي ارتباط مستقيم و قوي داشت. نقش ميانجي گر حمايت اجتماعي نيز مورد تاييد قرار گرفت. نتيجه‌گيري: بهبود مؤلفه خود فراروي با بهبود حمايت اجتماعي و ارتقاء خود مراقبتي همراه بوده و مي‌تواند به عنوان راهكاري روانشناختي در كنار درمان‌هاي پزشكي مورد استفاده قرار گيرد.