ارزيابي روشهاي مختلف تشخيص توليد بيوفيلم در جدايه هاي باليني استافيلوكوكوس اورئوس

مقدمه و هدف: توانايي استافيلوكوكوس اورئوس براي توليد بيوفيلم، به عنوان يك عامل مهم در بيماري‌زايي، پايداري آن را در محيط و ميزبان زنده افزايش مي دهد. بيوفيلم‌هاي تشكيل شده توسط استافيلوكوكوس اورئوس، به ويژه آنهايي كه با ايمپلنت دستگاههاي پزشكي مرتبط هستند، مي توانند به عنوان يك مانع فيزيكي در برابر آنتي بيوتيك ها و سيستم ايمني ميزبان عمل كرده، منجر به عفونت هاي مزمن يا پايدار شوند. از اين رو، انجام آزمايش هاي تشخيصي كارآمد براي شناسايي توليد بيوفيلم، مي تواند به كاهش معضل بيماري كمك كند. هدف از اين مطالعه، ارزيابي روش هاي مختلف تشخيص تشكيل بيوفيلم در 40 جدايه باليني استافيلوكوكوس اورئوس بود.مواد و روش ها: در مجموع 40 جدايه باليني غير تكراري استافيلوكوكوس اورئوس، شناسايي شدند. تشكيل بيوفيلم با استفاده از روش هاي صفحه كشت بافت (TCP)، روش لوله (TM) و كنگو رد آگار (CRA) بررسي شد و براي تشخيص ژن هاي icaA و icaD از آزمايش  PCR استفاده گرديد.نتايج: در ميان جدايه هاي استافيلوكوكوس اورئوس، 21 (52/5%) جدايه داراي هر دو ژن  icaA و icaD بودند و ژن icaD در تمام جدايه هاي بيوفيلم مثبت حضور داشت. صفحه كشت بافت كنگو رد آگار و روش لوله، به ترتيب 30% ، 42/5% و 67/5% از جدايه ها را توليد كننده بيوفيلم شناسايي كردند.نتيجه‌گيري: طبق نتايج، روش صفحه كشت بافت به همراه گلوكز، بهترين همبستگي را با نتايج آناليز مولكولي نشان داد و مي‌تواند به عنوان يك روش قابل اعتماد براي تشخيص تشكيل بيوفيلم در جدايه هاي باليني استافيلوكوكوس اورئوس بكار رود.