تأثير واقعيت مجازي بر قابليت تصويرسازي حركتي در كودكان با اختلال هماهنگي رشدي

هدف مطالعه حاضر بررسي تأثير برنامه تمرين واقعيت مجازي بر توانايي تصويرسازي حركتي در كودكان با اختلال هماهنگي رشدي بود. تعداد 40 كودك دختر 7 تا 10 سال با اختلال هماهنگي رشدي در شهر تبريز با استفاده از پرسشنامه هاي اختلال هماهنگي رشدي والدين، سياهه مشاهده حركتي معلمان و آزمون برونيكز اوزرتسكي شناسايي شده و به‌صورت نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و در دو گروه تجربي و كنترل جايگزين شدند. برنامه تمرين واقعيت مجازي شامل منتخبي از بازي‌هاي سيستم ايكس باكس 360 كينكت بودند كه به مدت 8 هفته(2 جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقيقه) انجام گرفت. توانايي تصويرسازي حركتي كودكان نيز با استفاده از آزمون چرخش دست اندازه‌گيري شد. نتايج حاصل از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر نشان دادند كه بين گروه تجربي و كنترل در توانايي تصويرسازي حركتي تفاوت معناداري وجود داشت(P 0/05)با توجه به نتايج استنباط مي شود كه تمرين واقعيت مجازي موجب پيشرفت توانايي تصويرسازي حركتي كودكان DCD شده و اين قابليت كسب شده در دوره يادداري حفظ شده است. به طوركلي، به نظر مي رسد برنامه تمرين واقعيت مجازي مي تواند به عنوان يك رويكرد مداخله اي مناسب به منظور توسعه توانايي تصويرسازي حركتي و مدل سازي دروني در كودكان DCD مورد استفاده قرار گيرد .