تاثير محدوديت هاي زماني بر چشم ساكن و عملكرد در بازيكنان بسكتبال

در ورزش‌هاي رقابتي مثل كريكت، فوتبال، بسكتبال و تنيس بازيكنان بايد يك توپ در حال حركت سريع را بگيرند، برگردانند و يا حتي در طول مسير، حركت آن را قطع كنند. براي انجام موفقيت آميز اين عمل، بازيكنان بايد در نهايت سرعت و دقت، مكان و زمان صحيح توپ را پيش بيني كنند. هدف پژوهش حاضر، بررسي تاثير محدوديت‌هاي زماني بر چشم ساكن و عملكرد بسكتباليست‌هاي ماهر و مبتدي بود. شركت كنندگان 24 بسكتباليست دختر ماهر و مبتدي با دامنه سني 19 تا 26 سال بودند كه در دو گروه ماهر (12نفر) و ميتدي (12نفر) قرار گرفتند. براي اين پژوهش، تكليف مورد نظر تحت شرايط محدوديت زماني 0%، 25% و 50% اجرا شد. تكليف شامل 10 شوت يك دست بسكتبال در هر يك از شرايط محدوديت زماني بود. براي ثبت اطلاعات چشم ساكن از دستگاه رديابي حركات چشم و دوربين فيلمبرداري براي ثبت اطلاعات حركتي فرد استفاده شد. پرتاب‌‌هاي موفق و ناموفق در برگه ثبت امتيازات ثبت شد، و در نهايت براي تحليل نتايج از تحليل واريانس دو راهه (دو گروه در سه نوع آزمون) استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين مدت چشم ساكن و عملكرد در افراد ماهر و مبتدي با و بدون محدوديت زماني تفاوت معناداري وجود دارد. همچنين مدت چشم ساكن و عملكرد با افزايش محدوديت زماني كاهش يافت. بر اساس نتايج اين پژوهش چشم ساكن مي‌تواند يكي از عوامل متمايز كننده در افراد با سطوح مهارتي متفاوت باشد كه توجه به آن مي‌تواند براي افزايش خبرگي در ورزش كمك كند.