تأثير روش بارش مغزي بر كاهش اختلال يادگيري خواندن در دانش‌آموزان دوره ابتدائي شهر همدان

پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير روش تدريس بارش مغزي بر كاهش اختلال يادگيري خواندن در دانش‌آموزان دوره ابتدائي شهر همدان انجام شد. پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي، از نظر زمان يك پژوهش مقطعي، از لحاظ نوع داده‌ها كمي و از نظر روش تحقيق، نيمه آزمايشي، با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را همه دانش‌آموزان داراي اختلال يادگيري از نوع خواندن، مقطع ابتدايي كه در سال تحصيلي 1401- 1400 به مركز اختلال يادگيري شهر همدان مراجعه كرده بودند، تشكيل داد. از جامعه آماري مذكور، تعداد ۳۰ نفر با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند، آنگاه گروه آزمايش به مدت 8 جلسه آموزشي (دو جلسه در يك هفته) به مدت 45 دقيقه تحت جلسات آموزش بارش مغزي قرار گرفتند اما مداخله براي گروه كنترل اجرا نگرديد. سپس از هر دو گروه به وسيله پرسشنامه مذكور پس‌آزمون به عمل آمد. ابزار پژوهش شامل برنامه بارش مغزي بر اساس پروتكل بارش مغزي لفرانكويس (1991) و آزمون اختلال خواندن شيرازي و نيلي پور (1383) مي باشد، جهت تجزيه و تحليل اطلاعات و بررسي فرضيه هاي پژوهش از تحليل كوواريانس چند متغيره و تك متغيره استفاده شد. نتايج نشان داد اثرات تدريس به روش بارش مغزي بر درك مطلب معنادار مي باشد و اثرات تدريس به روش بارش مغزي بر سرعت خواندن و صحت خواندن تأثير ندارد. روش تدريس بارش مغزي نتوانسته در مؤلفه سرعت خواندن و صحت مطالب بين گروه آزمايش و كنترل تفاوت معناداري ايجاد كند.