تجلي مضامين عرفاني در نقش‌مايه هاي هندسي در مكتب تبريز: گنبد سلطانيه

معماري آذربايجان در سده هفتم هجري نمود شكوه هنر اسلامي در ايران بوده كه با وقوع تحولات سياسي و مذهبي در دوره‌ ايلخاني و تغيير در اسلوب‌هاي پيشين به‌ويژه در آرايه‌پردازي و تزئينات ابنيه، با زيبايي و غناي بيشتري بروز يافته‌است. اين مقاله در پي شناخت اين تغييرات و مفاهيم نهفته در آن است كه با مطالعه آرايه‌هاي هندسي، به عنوان تزئينات غالب در ابنيه اين دوره، در يكي از بناهاي شاخص مكتب‌ تبريز، يعني گنبد سلطانيه صورت ‌پذيرفته‌است. بررسي مضامين عرفاني نهفته در آرايه‌هاي هندسي، نشان‌دهنده‌ تأثيرپذيري آرايه‌هاي هندسي گنبد‌سلطانيه از عرفان است. افزون بر مفاهيم نمادين متجلي در نقوش‌ هندسي، همراهي اين نقوش با اسماء الهي و نام انبياء و اوليا و مضامين قرآني، گواه ديگري بر تأييد نقش عرفان در آرايه‌پردازي‌هاي اين اثر معماري است.