رهيافت منطقه‌اي ديپلماسي انرژي جمهوري اسلامي ايران در دولت سيزدهم

ديپلماسي انرژي در محيط‌هاي منطقه‌اي و بين‌المللي كاركرد متفاوتي را از خود به نمايش مي‌گذارد. لذا رهيافت‌هاي منطقه‌اي دولت‌ها، نيز تأثير بسزايي بر  عملكرد آن دارد. درحالي‌كه دولت‌هاي پس از انقلاب همواره به دنبال بهبود روابط با همسايگان بوده‌اند،‌اما فقدان سازوكار مشخص در اين زمينه سبب شده تا ديپلماسي انرژي ايران، رشدنيافته و محدود باقي‌مانده است. اين مقاله با بررسي تطبيقي منطقه‌گرايي در دولت‌هاي پس از جنگ تحميلي و با روش توصيفي-تحليلي در پي پاسخ به اين پرسش است كه چه الگويي از منطقه‌گرايي مي‌تواند به فعال‌سازي ديپلماسي انرژي جمهوري اسلامي ايران كمك كند؟ با توجه به اينكه اين مقاله از نوع اكتشافي است، لذا فرضيه‌اي براي اين تحقيق متصور نشده است. يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد كه از ميان الگوهاي همگرايي، رهيافت فرهنگي-تاريخي دولت سيزدهم مبتني بر سياست همسايگي، بيشترين همسويي و همراهي را با ديپلماسي انرژي داشته و لذا توانسته با فعال‌سازي ظرفيت‌هاي همسايگي، كاركرد ضدتحريمي را براي نخستين بار در جمهوري اسلامي ايران به همراه بياورد.