ديپلماسي مرزي و سياست همسايگي دولت سيزدهم

سياست همسايگي به عنوان رويكرد دولت سيزدهم در عرصه سياست خارجي انتخاب شده است. براي تحقق اين سياست، روش‌ها و مسيرهاي مختلفي وجود دارد كه يكي از اين روش‌ها استفاده از ديپلماسي شهري است. با توجه به اينكه كشورهاي همسايه مخاطب اصلي سياست همسايگي ايران به شمار مي‌روند، مقوله ديپلماسي مرزي به عنوان ديپلماسي شهري مورد توجه قرار گرفته است تا از ظرفيت شهرها و استان‌هاي مرزي براي تقويت سياست همسايگي بهره گرفت.  بر اين اساس اين نوشتار با استفاده از نظريه تركيبي ديپلماسي مرزي و قدرت نرم جوزف ناي، بر بهره‌گيري از ظرفيت عام و اختصاصي استان‌هاي مرزي براي نقش‌آفريني در سياست همسايگي تاكيد و تلاش دارد پيشنهادات سياستي براي بهره‌گيري از ديپلماسي مرزي براي تحقق سياست همسايگي در دولت سيزدهم ارائه نمايد. مهمترين راهبردهاي پيشنهادي عبارتند از: ايجاد مرجعيت و مركزيت فرهنگي در استان‌هاي مرزي نسبت به مناطق آن‌سوي مرز، برنامه‌ريزي براي بهره‌گيري از مرز به‌عنوان فرصت اقتصادي، فعال‌سازي و تقويت ديپلماسي مرزي در حوزه‌هاي فرهنگي، علمي و فناوري، اقتصادي، سياسي و امنيتي، سلامت و ورزش، بهره‌گيري از ظرفيت گردشگري استان‌هاي مرزي، تفويض اختيارات بيشتر به استان‌ها در حوزه ارتباطات خارجي، فعال شدن دفتر نمايندگي وزارت امور خارجه در استان‌هاي مرزي، تقويت بازارچه‌هاي مرزي، نقش‌آفريني استان‌هاي همجوار با كشورهاي درگير با بحران تكفير در مقابله با جريان تكفيري، بهره‌گيري از ظرفيت همايش عظيم اربعين.