تحليل قابليت اطمينان سيستم حمل ‌و نقل معدن: مطالعه مقايسه‌اي روش‌هاي نيمه‌پارامتري و پارامتري مخاطرات متناسب

همزمان با گسترش تكنولوژي و تجهيزات از سوي صنايع معدني به‌منظور تأمين اهداف توليد و افزايش رقابت‌پذيري در بازار، موضوع مديريت دارايي‌هاي فيزيكي ازجمله ناوگان ماشين‌آلات حمل‌ونقل از اهميت به خصوصي برخوردار گرديده است. قابليت اطمينان يكي از شاخص‌هاي اصلي درزمينهٔ مديريت دارايي‌هاي فيزيكي محسوب مي‌شود و عمدتاً تابعي از زمان خرابي و عوامل ريسك متعددي مانند شرايط محيطي و عملياتي نيز است. يكي از روش‌هاي پركاربرد براي بررسي رابطه ميان اين عوامل و متغير زمان، مدل رگرسيوني نرخ مخاطرات متناسب است كه با توجه به چگونگي فرم تابع خطر پايه در آن، ضرايب رگرسيوني به دو روش پارامتري و نيمه پارامتري قابل برآورد خواهد بود. در اين مقاله، داده‌هاي خرابي يك دستگاه دامپتراك در معدن مس سونگون با استفاده از مدل‌هاي نيمه پارامتري و پارامتري با تابع خطر پايه وايبل تحليل و نتايج به‌دست‌آمده مقايسه شده‌اند. اگرچه كه نتايج حاصل از دو روش تقريباً مشابه بود اما بر اساس معيار سنجش آكاييك، مدل پارامتري وايبل، از كارايي بيشتري براي توصيف قابليت اطمينان و مخاطره ماشين موردمطالعه برخوردار است. بر اساس نتايج به‎دست‌آمده ، فاكتورهاي ريسكي همچون شرايط جاده (P-value=0.08 , HR= 0.78)، مهارت اپراتور (P-value 0.001 , HR= 0.92)، فاصله حمل (P-value=0.02 , HR= 1.17) و دماي محيط (P-value=0.05 , HR= 1.02) به‌عنوان عوامل اثرگذار بر ميزان مخاطره دامپتراك شناسايي شدند. اين مدل در تعيين بازه‌هاي بازرسي تعميرات پيشگيرانه به كار گرفته شد.