مروري بر آزمون‌هاي تعيين ميزان نشاسته در پليمرهاي زيست پايه توليدي بر پايه نشاسته

نشاسته يك ماده پر استفاده در توليد پليمرهاي سبز و زيست پايه است و تركيب آن با پليمرهاي مصنوعي نظير پلي اولفين‌ها، پلي لاكتيك اسيد، پلي وينيل الكل باعث افزايش خواص مكانيكي آن‌ها مي‌شود و در بسته‌بندي، صنعت نساجي، زمينه طبي و بهداشتي، رهايش دارو و ... كاربرد دارند و جايگزيني مناسب براي پليمرهاي مصنوعي هستند. يكي از آزمون‌هاي پايه كه بايد به شكل استاندارد انجام شود تا بتوان محصولات سبز توليدي را براساس ميزان نشاسته آن مورد طبقه بندي و راستي آزمايي قرار داد، آزمون اندازه‌گيري درصد نشاسته در محصولات زيست پايه توليد شده است. روش‌هاي شيميايي و تحليلي متفاوتي براي اندازه‌گيري ميزان نشاسته در پليمرهاي زيست پايه توسط محققان ارائه شده از جمله روش فنل سولفوريك اسيد، آناليز گرماسنجي، آزمون رنگ سنجي، طيف سنجي مادون قرمز و استانداردهاي ارائه شده مانند استاندارد ملي ايران به شماره 14000 كه در اين پژوهش مورد مطالعه و بررسي قرار گرفته و در نهايت نتايج برخي از اين محققين در استفاده از اين روش‌ها بر روي آميخته‌هاي مختلف پليمري و نشاسته گزارش شده است. به نظر مي‌رسد از اين روش‌هاي ذكر شده روش طيف سنجي مادون قرمز روشي آسانتر براي اين ارزيابي است اما دقت كمتري دارد. آناليز گرماسنجي روشي سريع براي انجام اين تست است كه خطاي كمتري نسبت به روش FTIR دارد.