اثربخشي توانمندسازي روان‌شناختي بر رضايت از زندگي و نگرش به سالمندي زنان سالمند شهر تهران

زمينه و هدف سالمندي يكي از مراحل مهم زندگي است كه با پيشرفت علم و بهبود شرايط بهداشتي، آمار سالمندان در جوامع گوناگون روبه‌افزايش است. از اين‌رو براي ارتقاي سازگاري سالمندان، توجه به رضايت از زندگي آنان و نگرش به سالمندي لازم است. بنابراين پژوهش حاضر به‌منظور اثربخشي توانمندسازي روان‌شناختي بر رضايت از زندگي و نگرش به سالمندي زنان سالمند شهر تهران انجام شده است. مواد و روش ها جامعه آماري شامل كليه زنان 60 تا 70 ساله شهر تهران در سال 1400-1399 بود. تعداد 24 نفر (12 نفر گروه كنترل و 12 نفر گروه آزمايش) به شيوه نمونه‌گيري دردسترس به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. با بهره‌گيري از يك طرح آزمايشي پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل، سالمندان ابتدا پرسش‌نامه‌هاي رضايت از زندگي و نگرش به سالمندي را تكميل كردند؛ سپس كاربندي آزمايشي توانمندسازي روان‌شناختي در 8 جلسه بر روي گروه آزمايش، اجرا و بعد از اتمام جلسات پس‌آزمون براي هر دو گروه ارائه شد. براي تحليل داده‌ها از روش تحليل كواريانس چندمتغيري به كمك نسخه 19 نرم‌افزارSPSS استفاده شد. ملاحظات اخلاقي كسب رضايت آگاهانه از اصول اخلاقي در اين پژوهش بود. اين مطالعه با كد IR.IAU.ARAK.REC.1400.027 به تصويب كميته اخلاق دانشگاه آزاد اسلامي واحد اراك رسيده است. يافته ها نتايج نشان داد كه برنامه آموزشي توانمندسازي روان‌شناختي بر رضايت از زندگي (9/673=F و 0/006=p) و نگرش به سالمندي (8/385=F و 0/009=p) بين دو گروه در دو مرحله ارزيابي تفاوت معنا‌داري ايجاد كرده است؛ به اين معني كه برنامه توانمندسازي روان‌شناختي باعث ارتقاي رضايت از زندگي و نگرش به سالمندي افراد نمونه شد. نتيجه گيري براساس نتايج اين پژوهش مي‌توان گفت، برنامه توانمندسازي روان‌شناختي بر رضايت از زندگي و نگرش به سالمندي زنان سالمند اثربخش بوده و آگاهي متخصصان حوزه‌هاي مشاوره، سالمندي، روان‌شناسي و سلامت از اين آموزش‌ها مي‌تواند كمك‌كننده باشد.