بررسي تطبيقي بنيادهاي حكمت و حكومت زاهدانه در نهج البلاغه و جامعه سليمان

بررسي و ارزيابي جهان بيني زمامداران الهي و كردارهاي آنان همواره در منظر پيروان اديان بوده و جايگاه  ارزشي آنان، الگوي ارزنده‌ مؤمنان بويژه حاكمان ديني به شمار مي رفته است. در نگاه يهوديان حضرت سليمان و در نظر مسلمانان به ويژه شيعيان، امام علي‌ عليه السلام دو چهره شاخص حاكمان حكيم و پارسا به شمار مي‌روند. آن دو در حكومت زاهدانه‌ي خويش‌ مشغول درگيري هاي بعضا متفاوت و تمام وقت اقتصادي و اجتماعي از يك سو، و در عين حال، عدم وابستگي به زخارف دنيوي از سوي ديگر بوده‌اند. اين پژوهش بر آن است با بررسي تطبيقي الگوي حاكميتي دو زمامدار آرماني در دو سنت ابراهيمي، بخشي از جهان بيني ايشان را - بر اساس گفته‌‌هاي آنان در دو كتاب‌ نهج البلاغه امام علي عليه السلام و جامعه سليمان ترسيم و مقايسه كند. روش جمع آوري مطالب در اين پژوهش به صورت كتابخانه اي بوده و روش پردازش  آن ها تطبيقي است. بر اساس واكاوي‌‌هاي اين جستار، جز آن كه در اين دو اثر،‌ همانند ديگركتب حكمي، شباهت‌هاي مضموني‌ ديده مي‌شود و همسويي درخداشناسي، فرجام شناسي و حكمت عملي نيز به چشم مي‌خورد، ولي شگفتا همانندي‌‌هاي بسيار در جملات و عبارات‌ نيز يافت مي‌شود.