تبيين الگوي ساختاري بين نيازهاي بنيادين و كيفيت زناشويي براساس نقش ميانجيگر قدرت ايگو

مقدمه: ارضاي نيازهاي بنيادين موجب خودكنترلي و قدرت ايگو خواهند شد كه در اين صورت به واسطه سازمان يافتگي ايگو در كنترل زندگي بر كيفيت زناشويي تأثير خواهند داشت. هدف پژوهش حاضر تبيين الگوي ساختاري بين نيازهاي بنيادين و كيفيت زندگي زناشويي براساس نقش ميانجيگر قدرت ايگو است.  روش كار: روش پژوهش توصيفي- همبستگي مي باشد. جامعه آماري شامل تمام دانشجويان متأهل دانشگاه تهران در سال 1399 بود. از ميان آن ها 384 تن به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه جمعيت شناختي،   مقياس سازگاري زناشويي (Dyadic Adjustment Scale)، مقياس ارضاي نيازهاي اساسي عمومي (Basic Needs Satisfaction in General Scale) و مقياس قدرت ايگو (Ego Strength Scale) استفاده شد. روايي ابزارها با استفاده از روايي محتوا به روش كيفي و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفا كرونباخ اندازه گيري شد. براي تحليل داده ها از الگوي معادلات ساختاري و نرم افزارهاي اس پي اس اس 24 و آموس 24 استفاده شد.  يافته ها: ضريب مسير غيرمستقيم بين نيازهاي بنيادين روان‌شناختي و كيفيت زناشويي (P= 0.001, β= 0.243) به واسطه قدرت ايگو، مثبت و در سطح 0/01 معنادار بود. نتيجه گيري: قدرت ايگو رابطه بين نيازهاي بنيادين روان‌شناختي خودمختاري، شايستگي و ارتباط و وابستگي و كيفيت زندگي زناشويي را به صورت مثبت معنادار ميانجيگري مي‌كند. پيشنهاد مي‌شود كه در مراكز مشاوره و خدمات روان شناختي آموزش‌هايي را به افراد متأهل مراجعه كننده با شكايت‌هاي زناشويي جهت نحوه ارضاي نيازهاي بنيادين روان شناختي شان و روش‌هاي افزايش توانمندي ايگو و كيفيت زندگي زناشويي ارائه شود.