اثربخشي «واقعيت درماني» بر بي ميلي زناشويي و بهزيستي روانشناختي زنان متأهل

مقدمه: پايداري ازدواج نيازمند آگاهي از تأثير انتخاب هاي خود است. واقعيت درماني مي تواند در كاهش بي ميلي زناشويي مؤثر باشد. هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي واقعيت درماني بر بي ميلي زناشويي و بهزيستي روانشناختي زنان متأهل بود. روش كار: روش پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون- پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل تمام زنان متأهل مراجعه كننده به مركز خدمات مشاوره و روانشناختي مهرانا در سال 1399-1398 بود. از ميان آن ها 30 تن به روش در دسترس انتخاب شدند. با گمارش تصادفي ساده به روش قرعه كشي و همگن سازي سن در 2 گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعيت شناختي، مقياس بي ميلي زناشويي (Marital Disaffection Scale) و مقياس بهزيستي روانشناختي ريف- نسخه تجديدنظر شده (Ryff Psychological Well-Being Scale-Revised Form) بود. روايي ابزارها و بسته آموزشي با استفاده از روايي محتوا به روش كيفي و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفا كرونباخ اندازه گيري شد. واقعيت درماني براي گروه مداخله در 8 جلسه انجام شد. داده ها در نرم افزار  اس پي اس اس نسخه 24 تحليل شد. يافته ها: واقعيت درماني بر زيرمقياس هاي بي ميلي جسمي (P=0.001, F= 170.026)، بي ميلي هيجاني (P=0.001, F=225.657 ) و بي ميلي رواني (P=0.001, F=46.719) اثر كاهنده داشت. واقعيت درماني با زيرمقياس هاي تسلط بر محيط (001/0=P، 25/43=F)، پذيرش خود (P=0.001, F=43.25)، رابطه مثبت (P= 0.001, F=36.80)، هدف در زندگي (P=0.001, F=39.21)، رشد شخصي (P=0.001, F=150.32) و خودمختاري ( P=0.001, F=62.21) اثر افزاينده داشت. نتيجه گيري: واقعيت درماني سبب كاهش زيرمقياس هاي بي ميلي زناشويي و افزايش بهزيستي روانشناختي زنان متأهل شد. پيشنهاد مي‌شود كه در مراكز مشاوره و خدمات روانشناختي، واقعيت درماني براي زوجين متعارض ارائه شود.