اثربخشي «خانواده ‌درماني كاركردي» بر تمايز يافتگي خود و رضايتمندي زناشويي دانشجويان متاهل

مقدمه: رضايت زناشويي و تمايز يافتگي خود از عوامل تعيين‌كننده در حفظ و استحكام خانواده مي باشند. هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي خانواده درماني كاركردي بر روي تمايز يافتگي خود و رضايتمندي زناشويي در دانشجويان متأهل دانشگاه آزاد قم است. روش كار: روش پژوهش از نوع نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش حاضر شامل كليه دانشجويان متأهل دانشگاه آزاد شهر قم بود. از اين تعداد 30 دانشجو به‌ صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به‌ طور تصادفي به روش قرعه كشي در گروه‌ مداخله و گروه  كنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوري داده ها شامل پرسشنامه جمعيت شناختي، سياهه تمايز يافتگي خود (Differentiation of Self Inventory) و مقياس رضايت زناشويي انريچ (Enrich Marital Satisfaction Scale) بود. روايي محتوا به روش كيفي و  پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب الفا كرونباخ اندازه گيري شد. براي جمع آوري داده ها ، آموزش خانواده درماني كاركردي به گروه مداخله در 9 جلسه 90 دقيقه اجرا شد. داده ها در نرم‌افزار اس پي اس اس نسخه 24 تحليل شد. يافته ها: خانواده درماني كاركردي بر  افزايش تمايز يافتگي خود موثر است (P = 0/000, F=111/2)  و بين مراحل ارزيابي تمايز يافتگي خود بين گروه هاي مداخله و كنترل، تفاوت معنا داري وجود دارد. همچنين خانواده درماني كاركردي بر افزايش رضايت زناشويي موثر است (P= 0/000, F= 22/1) و بين مراحل ارزيابي رضايت زناشويي بين گروه هاي مداخله و كنترل تفاوت معناداري وجود دارد و اين تاثير  پايدار است. نتيجه گيري: خانواده درماني كاركردي موجب افزايش رضايتمندي زناشويي و تمايز يافتگي خود دانشجويان متاهل مي شود. لذا آموزش روش ذكر شده، در ارتقاي رضايتمندي زناشويي و تمايز يافتگي خود افراد متاهل پيشنهاد مي شود.