اثربخشي «مداخله روانشناسي مثبت» بر بهزيستي اجتماعي در نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوك در كانون اصلاح و تربيت اهواز

مقدمه: توجه به توانمندي هاي شخصيتي نوجوانان مبتلا به اختلال سلوك مي تواند زمينه ارتكاب جرم را در آن ها كاهش دهد. هدف مطالعه حاضر تعيين اثربخشي مداخله روانشناسي مثبت بر بهزيستي اجتماعي نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوك در كانون اصلاح و تربيت مي باشد. روش كار: روش پژوهش حاضر نيمه تجربي و طرح آن از نوع پيش آزمون- پس آزمون- پيگيري با گروه كنترل بود. اين پژوهش در سال 1399 در جامعه آماري نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوك كانون اصلاح و تربيت شهر اهواز در فاصله سني 15 تا 18 سال انجام شد. 30 تن از نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوك پسر به روش هدفمند انتخاب شدند و سپس به روش تصادفي ساده با استفاده از قرعه كشي در 2 گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. ابزار جمع آوري داده‏ها  پرسشنامه جمعيت‏ شناختي و مقياس بهزيستي اجتماعي (Social Well-Being Scale; SWBS) بود. روايي اين مقياس به مطالعات پيشين استناد داده شد و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفاي كرونباخ محاسبه شد.  گروه مداخله در 8 جلسه 90 دقيقه‏اي مداخله روانشناسي مثبت را دريافت كردند و گروه كنترل در ليست انتظار براي دريافت مداخله قرار داشت.  2 گروه در 3 نوبت پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري تكميل گرديد. تحليل داده ها در نرم افزار اس پي اس اس نسخه 20 تحليل شد. يافته ها: تفاوت معناداري بين 2 گروه در نمره بهزيستي اجتماعي (F=53.915, P=0.001) در طول زمان وجود دارد (0/05 P) و نمره گروه مداخله از پيش آزمون تا يپگيري روند صعودي داشته است. در مجموع مداخله روانشناسي مثبت 65 درصد از تفاوت هاي مشاهده شده در نمره بهزيستي اجتماعي را تبيين مي كند. نتيجه گيري: مداخله روانشناسي مثبت يك روش درماني موثر در افزايش بهزيستي اجتماعي نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوك است. پيشنهاد مي شود كه در ساير مراكز اصلاح و تربيت سراسر كشور از مداخله روانشناسي مثبت استفاده شود.