مقايسه اثربخشي «واقعيت درماني» و «روايت درماني» بر احساس تنهايي زنان سرپرست

مقدمه: زنان سرپرست خانواده به سبب تحمل مسئوليت هاي زياد زندگي، گاهي احساس تنهايي و درماندگي مي كنند. پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي واقعيت درماني و روايت درماني بر احساس تنهايي زنان سرپرست خانواده انجام شد. روش كار: روش پژوهش حاضر نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش را زنان سرپرست خانواده تحت پوشش بنياد شهيد و امورايثارگران شهرستان بجنورد، در سال 1399 تشكيل دادند. 45 نفر از آن ها به شيوه دردسترس انتخاب شدند. سپس به روش تصادفي با اجراي قرعه كشي در 2 گروه مداخله و يك گروه كنترل قرار گرفتند. جمع آوري داده ها با استفاده از پرسشنامه جمعيت شناختي و نسخه سوم مقياس تنهايي UCLA) UCLA Loneliness Scale: Version 3) انجام شد. روايي محتوا به روش كيفي و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفا كرونباخ محاسبه شد. گروه مداخله اول واقعيت درماني و گروه مداخله دوم روايت درماني را در 8 جلسه دريافت كردند و گروه كنترل در ليست انتظار براي دريافت مداخله قرار داشت. تحليل داده ها در نرم افزار اس پي اس اس نسخه 21 تحليل شد.يافته ها: واقعيت درماني و روايت درماني براحساس تنهايي زنان سرپرست خانواده موثر بود (0/05 P). مقايسه 2 مداخله نشان داد بين اثربخشي واقعيت درماني و روايت درماني بر كاهش احساس تنهايي زنان سرپرست خانواده تفاوت معناداري وجود دارد و روايت درماني اثربخشي بيشتري بر كاهش احساس تنهايي در طول زمان داشته است (0/05 P). نتيجه گيري: روايت درماني در طول زمان نقش موثري در كاهش احساس تنهايي زنان سرپرست خانواده داشته است. پيشنهاد مي شود كه از اين درمان جهت كاهش احساس تنهايي در ساير زنان سرپرست خانواده و گروه هاي مشابه اجرا شود.