شناسايي عوامل بازدارنده در اجراي برنامه هاي راهبردي در سازمان هاي ورزشي ايران: يك پژوهش كيفي

مقدمه: پياده سازي برنامه هاي راهبردي وظيفه اي چندگانه است كه سازمان ها را قادر مي سازد به اهداف خود دست يابند. هدف از انجام پژوهش حاضر، شناسايي عوامل بازدارنده در اجراي برنامه هاي راهبردي در سازمان هاي ورزشي ايران در سال 1400-1399 مي باشد.روش كار: روش پژوهش حاضر با رويكرد كيفي، به روش تحليل محتوا است. جامعه آماري اين پژوهش متشكل از تمامي مديران ارشد، مياني، عملياتي و كارشناسان ارشد وزارت ورزش و جوانان ايران و همچنين صاحب نظران برنامه هاي راهبردي در ورزش كشور در سال 1400-1399 بود. نمونه هاي پژوهش شامل 13 تن از اعضاي هيئت علمي دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران مركزي و مديران ارشد، مياني، عملياتي و كارشناسان ارشد وزارت ورزش و جوانان ايران (تهران) بودند كه مصاحبه تا اشباع اطلاعات، ادامه داشت. از چهار معيار مقبوليت، تاييدپذيري، انتقال پذيري و  قابليت اعتماد براي ارزيابي روايي، دقت و پايايي داده هاي كيفي استفاده شد. داده هاي پژوهش با روش تحليل محتواي قراردادي، تحليل شد.يافته ها: نتايج پژوهش 5 درون مايه اصلي و 28 درون مايه فرعي شامل: عوامل مديريتي (با 9 درون مايه فرعي)، عوامل مربوط به كاركنان (با 6 درون مايه فرعي)، عوامل مالي (با 2 درون مايه فرعي)، عوامل فني و مربوط به برنامه ريزي (با 7 درون مايه فرعي) و عوامل سياسي (با 4 درون مايه فرعي) را نشان داد. نتيجه گيري: يافته ها وجود 5 درون مايه اصلي را نشان داد. پيشنهاد مي شود در اجراي برنامه هاي راهبردي در سازمان هاي ورزشي ايران، از يافته هاي پژوهش حاضر بهره گرفته شود.