موانع يادگيري مادام العمر دانشجويان پرستاري در محيط بالين از ديدگاه مدرسين پرستاري: مطالعه كيفي

مقدمه: يادگيري مادام العمر موضوع مهمي در آموزش پرستاري است و دانشجوي پرستاري نياز دارد ضرورت پي گيري يادگيري در طول عمر حرفه اي خود  را درك كند. هدف پژوهش حاضر شناسايي موانع يادگيري مادام العمر دانشجوي پرستاري در محيط يادگيري بالين از ديدگاه مدرسين پرستاري مي باشد.  روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه كيفي با رويكرد تحليل محتوا است كه نمونه گيري آن به شكل  هدفمند با استفاده از مصاحبه  نيمه ساختاريافته بازپاسخ، با 19 تن از مدرسين پرستاري در طي سال هاي 97-1396 انجام شد.  براي  اطمينان از صحت داده ها از معيارهاي باورپذيري يا اعتبار، قابليت يا  تاييدپذيري، قابليت اعتماد يا اطمينان پذيري و قابليت انتقال يا انتقال پذيري ‌استفاده شد. داده ها با روش تحليل محتوا و با استفاده از نرم افزار مكس كيودا 10 مورد تحليل قرار گرفت.  يافته‌ها: موانع يادگيري مادام العمر در محيط هاي يادگيري باليني در 6 درون مايه ‌اصلي شامل: محيط وجو سازماني‌ نا‌مناسب، جايگاه حرفه‌اي مخدوش، عدم همكاري‌هاي بين حرفه‌اي، شرايط اجتماعي‌- اقتصادي نامناسب پرستاران د نظام بهداشت و درمان، كمبود امكانات فيزيكي – فناوري و فرهنگي، اقتصادي و عدم نظام ارزشيابي ‌مبتني برعملكرد شناسايي شد.  نتيجه‌گيري: دانشجويان پرستاري  در محيط يادگيري باليني با موانعي متعددي رويرو هستند كه  سبب كاهش انگيزه آن ها براي‌ يادگيري مادام العمر مي شود. پيشنهاد مي شود برنامه درسي آموزش پرستاري ‌با يادگيري مادام العمرتدوين گردد و با حمايت مسئولين ساز وكارهاي اجراي آن فراهم گردد.