افزايش اميدبه‌زندگي ناشي از تغييرات الگوي مرگ هاي قلبي و عروقي در ايران طي سال هاي 98-1385

مقدمه: بيماري‌هاي قلبي و عروقي يكي از علل اصلي مرگ‌ومير در كشور طي دهه هاي اخير است، در اين مطالعه نقش تغييرات الگوي اپيدميولوژيك بيماري هاي قلبي و عروقي در افزايش طول عمر ايرانيان در هر دوجنس طي دهه ۹۸-۱۳۸۵ مورد واكاوي قرار گرفت. مواد و روش كار: داده هاي علت مرگ بر حسب سن و جنس براي سال هاي ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۸ از سامانه ثبت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي استخراج شد. با استفاده از تكنيك جدول عمر استاندارد، اميد به زندگي در بدو تولد براي سال هاي ۱۳۸۵ و ۱۳۹۸ محاسبه شد. سپس نقش بيماري هاي قلبي و عروقي در بهبود اميد به زندگي بر حسب جنس تجزيه شد. يافته ها: طي سال هاي ۹۸-۱۳۸۵، حدود ۳/۸ سال به اميد به زندگي زنان و ۴/۵ سال به اميد به زندگي مردان ايراني افزوده شده است. كاهش ميزان مرگ ناشي از سكته قلبي به ترتيب 1/5 سال و 1/4 سال از بهبود اميد به زندگي زنان و مردان را موجب شده است. همچنين به ترتيب ۰/۸ سال و ۰/۶ سال از افزايش اميد به زندگي زنان و مردان در كشور ناشي از تغييرات مرگ ناشي از سكته مغزي بوده است. به علاوه، تاثير انواع بيماري هاي قلبي و عروقي بر افزايش اميد به زندگي در كشور ناشي از تغييرات الگوي مرگ در سنين سالمندي بوده است. نتيجه گيري: افزايش اميد به زندگي در كشور عمدتاً از طريق تغييرات مرگ سنين سالمندي به ويژه ناشي از بيماري هاي قلبي و عروقي حاصل شده است. با توجه به گذارهاي ساختار سني انتظار مي رود اين روند در آينده تداوم داشته باشد كه پيامدهاي مهمي براي برنامه ريزي مراقبت هاي بهداشتي و استراتژي هاي پيشگيري آينده دارد.