اشتغال غير رسمي و ارتباط آن با شاخص‌هاي توسعه زندگي كاري .

يكي از اركان كليدي در توسعه هر كشوري، مساله اشتغال و چالش‌هاي مرتبط با آن است كه تدوين راهبردهاي توسعه در اين زمينه و آسيب شناسي آن بر كسي پوشيده نيست. پژوهش حاضر با هدف تبيين اشتغال غير رسمي در ايران با توجه به آمار رو به افزايش آن و بررسي ارتباط آن با مهمترين شاخص‌هاي توسعه زندگي كاري از جمله رضايت/نارضايتي شغلي، نگرش شغلي و كيفيت زندگي كاري انجام گرفته است. پژوهش حاضر برحسب نوع داده‌ها، از نوع كيفي-كمي و براساس مدت زمان گردآوري داده‌ها، مقطعي محسوب مي‌شود. جامعه آماري پژوهش را كارگران رسمي و غير رسمي در كارگاه‌هاي كوچك و متوسط در شهرهاي منتخب ايران تشكيل مي‌دهد. باتوجه به حجم بالاي جامعه آماري و دشواري دسترسي به تمام كارگران، اقدام به نمونه گيري از 980 نفر از آنان به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي گرديد. در نهايت 887 پرسشنامه قابل قبول جمع آوري شد كه از اين تعداد، 489 پرسشنامه مربوط به كارگران غير رسمي و 398 پرسشنامه مربوط به كارگران رسمي بود. داده‌هاي جمع‌آوري شده از طريق نرم‌افزار SPSS مورد تحليل قرار گرفت. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه شاخص‌هاي رضايت شغلي، نگرش شغلي و كيفيت زندگي كاري در مورد كاركناني كه اشتغال غير رسمي دارند، به طور معناداري كمتر است. هم‌چنين آمار اشتغال غير رسمي در شهرهاي مورد بررسي، به‌طور ميانگين حدود 55 درصد است كه باتوجه به افزايش آن در مقايسه با سال‌هاي قبل و پيامدهاي منفي آن به خصوص در توسعه كسب و كار، توصيه‌هايي در جهت حل اين مساله ارائه گرديد.