عقلانيت ليبرالي و صورت بندي بحران هاي زيست محيطي (با تاكيد بر سند ريو+٢٠)

از دهه هاي آغازين سده بيستم، فشار توسعه صنعتي و كشاورزي، محيط زيست را به طور نماياني تهديد مي كرد، مباحث محيط زيستي همزمان و توامان با مباحث توسعه اي مورد بازانديشي قرار گرفت. سابقه مباحث توسعه به عنوان يك موضوع مشخص به بعد از جنگ جهاني دوم بر مي‌گردد و نظريات توسعه در اين دوره در قالب توسعه اقتصادي و نوسازي پديدار شده است. اين امر برگرفته از مدرنيته غربي و ايدئولوژي مسلط آن يعني ليبراليسم با طرح ادعاي جهان شمولي ارزش هايشان، مستعد حركت در مسير يكسان سازي بشريت بر پايه ارزش هاي ليبرالي و حذف تنوع و تكثر موجود در جهان مي شود. مفروضه ي بنيادين اين پژوهش، حول اين ايده مي چرخد كه با ظهور مدرنيته غربي و سرمايه داري و گفتمان مسلط آن ها يعني ليبراليسم، تغييراتي هم در اين مكتب و هم در مباحث توسعه اي روي داده است كه زاده و برآمده ي عقلانيت ليبرالي نسبت به توسعه و محيط زيست مي باشد. مفروضاً چنين نشان داديم كه اين امر با بازانديشي خود ليبراليسم متحقق شده است. با استفاده از تحليل گفتمان لاكلائو و موفه و نظريات توسعه اي در حوزه ي محيط زيست يعني نظريات _ تردميل توليد، تئوري متابوليك و نظريه تردميل تخريب _ به خوانشي از توسعه پايدار و نمود آن يعني سند ريو+٢٠ به عنوان دال شناوري كه در آن گفتمان ليبراليسم دچار بحران و وقفه گرديده است، پرداخته ايم. نتايج نشان مي دهد كه ليبراليسم به عنوان عقلانيتي كه در پي صورتبندي بحران هاي زيست محيطي، اقتصادي و اجتماعي در بُعد توسعه ي پايدار بوده است، به شكست انجاميده و اين امر بحران زيست محيطي را سبب شده است.