سنجش درجه توسعه يافتگي شهرستان‌هاي استان گيلان در بخش كشاورزي

در جوامعي همچون كشور ما تا قبل از روي كار آمدن درآمدهاي نفتي، اقتصاد ملي بر پايه كشاورزي استوار بود و تنها منبع تأمين خزانه و هزينه هاي دولت به شمار مي رفت. در عصر حاضر با وجود كاهش نقش اين بخش در اقتصاد، هنوز مطالعه كاركرد بخش هاي اقتصادي در چارچوب اقتصاد كلان ملي مؤيد نقش قابل توجه بخش كشاورزي در كشور است. كشاورزي ركن اصلي معيشت و اقتصاد مردم گيلان به شمار مي‌رود. اما مسئله اي كه در اين ميان كمتر به آن توجه شده است، عدالت و توازن منطقه اي در برخورداري از امكانات و خدمات كشاورزي در بين شهرستان هاي استان گيلان است. در واقع شواهد حاكي از آن است كه برخي از شهرستان ها از نظر توسعه يافتگي در سطوح بالاتري قرار دارند و از اين حيث، عدم تعادل در بين شهرستان ها وجود دارد. روش انجام پژوهش توصيفي ـ تحليلي است. براي گردآوري اطلاعات از آمارنامه كشاورزي استان گيلان (1393) استفاده شد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات نيز از مدل هاي آنتروپي شانون و تاپسيس استفاده گرديد. نتايج مدل تاپسيس در گروه شاخص هاي «ابزارآلات و فناوري هاي كشاورزي» نشان داد كه شهرستان هاي رشت، صومعه سرا، لاهيجان و طوالش در سطح اول از توسعه يافتگي قرار دارند. شهرستان هاي آستانه اشرفيه، رودسر، بندرانزلي، شفت و فومن در سطح دوم و شهرستان هاي لنگرود، املش، سياهكل، رودبار، رضوانشهر و ماسال و آستارا در سطح سوم قرار دارند.