چالش‌هاي فعاليت مؤسسات جذب دانشجويان بين‌المللي در ايران

در دهه اخير، جذب دانشجويان بين‌المللي در دنيا به موضوعي راهبردي تبديل‌شده است. حضور دانشجويان بين‌المللي در يك كشور منافع اجتماعي، اقتصادي، سياسي، فرهنگي و علمي به همراه دارد و به كيفيت آموزش عالي آن كمك مي‌كند. سياست‌هاي جذب دانشجويان بين‌المللي شامل سياست‌هاي مهاجرتي و سياست‌هاي آموزش عالي است، كشورهاي پيشرو و موفق، با ايجاد همسويي و انسجام ميان اين سياست‌ها، افزايش بازيگران و ايجاد نهادهاي لازم و ضروري، شرايط بهتر جذب دانشجويان را فراهم كرده‌اند. يكي از بازيگران حوزه جذب دانشجويان بين‌المللي، مؤسسات جذب هستند. اين مؤسسات با داشتن شبكه گسترده‌اي از روابط در كشورهاي مختلف و همچنين آشنايي با نظام‌هاي آموزش عالي كشورهاي مقصد، اطلاعات مفيدي را به متقاضيان ارائه داده و در انتخاب دانشگاه مناسب به آن‌ها كمك مي‌كنند. همچنين در جذب تعداد بالايي از متقاضيان كه كيفيت تحصيلي قابل قبولي دارند به نظام آموزش عالي كمك مي‌كنند. در سال‌هاي اخير، هدف سياست‌هاي كلان آموزش عالي در ايران، جذب تعداد زياد دانشجويان بين‌المللي بوده است اما از ظرفيت مؤسسات جذب دانشجو براي دستيابي به اين هدف به‌خوبي استفاده‌نشده و فعاليت آن‌ها با چالش‌هايي همراه بوده است. اين پژوهش با هدف شناسايي چالش‌هاي فعاليت مؤسسات جذب در ايران با استفاده از روش «تحليل مضمون» صورت گرفت و دوازده چالش در چهار دسته چالش‌هاي ساختاري (نبود سياست‌ها و قوانين مناسب، عدم وجود بازيگران كافي، تعدد مراجع تصميم‌گيري)، چالش‌هاي زمينه‌اي (اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي)، چالش‌هاي فرايندي و رفتاري (رويه‌هاي غلط اجرايي، عدم توانمندي بازيگران اجرايي، تخلف و فساد در فرآيندهاي جذب) و چالش‌هاي محتوايي (محدوديت‌هاي زباني، برنامه‌هاي آموزشي محدود و كم كيفيت، همكاري‌هاي بين‌المللي محدود) شناسايي شد. در ادامه راهكارهايي براي رفع هر يك از مسائل موجود و پيشنهاد‌هاي سياستي براي بهره‌گيري بهتر از ظرفيت‌هاي مؤسسات جذب ارائه گرديد.