تاب آوري جوامع در برابر اثرات رخدادهاي اقليمي؛ نه به مهاجرت

هرساله مخاطرات اقليمي در مناطق مختلف جهان منجر به آسيب پذيري بسياري از افراد ميشود. اين رخدادهاي اقليمي در امنيت غذايي و آبي و جاني افراد اثرگذار است. در برخي موارد منجر ميشود افراد در جست وجوي محيطي امن براي زندگي جا به جا شوند و مهاجرت كنند. تاب آوري يكي از رويكردهاي سازگاري در برابر مخاطرات محيطي است و به منظور كاهش آسيب پذيري به آن روي ميآورند. در اين مقاله با رويكرد توصيفي - تحليلي، مفاهيم و اصول و ديدگاهها درزمينۀ تاب آوري اقليمي بررسي شده است. سپس تجربۀ كشورهاي مختلف ازجمله ايران دربارۀ به كارگيري دانش بومي و فناوري در افزايش تاب آوري اقليمي تحليل و ارزيابي شده است. بررسي تجارب كشورهاي مختلف نشان ميدهد كه در برخي از كشورها با تكيه بر دانش بومي و امكانات در دسترس توانسته اند جوامع خود را تاب آور كنند و در برخي ديگر با سرمايه گذاري در بخش آموزش، مشاركت مدني، و تقويت زيرساختها تاب آوري اقليمي جوامع و افراد را تقويت كرده اند. همچنين افراد بسياري توانسته اند با حمايت دولت و سازمانهاي خصوصي و با به كارگيري فناوري نظام هشدار زودهنگام، هوش مصنوعي، خودسازماندهي، و تنوع اقتصادي محيط زندگي خود را در برابر مخاطرات محيطي تاب آور كنند و در محل زندگي خود ماندگار شوند. بررسي تجارب در كشور ايران نشان ميدهد از گذشته تاب آوري جوامع بر مبناي دانش بومي پايه ريزي ميشده است و به كارگيري فناوري مدرن به علت دانش كم افراد، هزينۀ بالا، و دسترسي دشوار كاربرد گسترده اي ندارد. ازاي نرو براي تا بآوركردن مناطق مختلف ايران، در كنار مهياكردن فناوري، نياز است با توجه به ويژگيهاي هر منطقه و به منظور تقويت جنبه هاي كاربردي دانش و تجربه، آگاهي جامعه راجع به رويارويي با مخاطرات محيطي افزايش يابد، زيرساختها تقويت شود، فناوري با دانش بومي ادغام شود و سياستهاي تاب آوري ارائه شود.