تاثير عناصر غذايي و دوره هاي مختلف آبياري بر ميزان جمعيت و خسارت تريپس پياز Thrips tabaci

تيپس پياز (Thrips tabaci) يكي از آفات مهم پياز مي باشد كه به دليل نرخ باروري بالا و سرعت رشد زياد، سريعا در برابر سموم شيميايي مقاوم مي شود، لذا مديريت تلفيقي و استفاده از روش هاي زراعي بهترين راهكار براي كنترل اين آفت و جلوگيري از پيدايش جمعيت‌هاي مقاوم آن مي باشد. اين پژوهش با هدف استفاده از عناصر غذايي و دور آبياري در كاهش جمعيت و خسارت تريپس پياز به صورت آزمون فاكتوريل در قالب طرح بلوك كامل تصادفي انجام شد. تيمارها شامل دور آبياري (هر چهار، هشت و 12 روز يكبار) و عناصر غذايي (سيليسيم، پتاسيم، كلسيم و بدون كود) روي بوته هاي چهار برگي پياز رقم زرگان اعمال شدند. نتايج نشان داد كه استفاده از كودهاي مختلف و دور آبياري داراي اثر معني داري بر جمعيت و ميزان آسيب وارد شده به سطح برگ داشت. به طوري كه كمترين ميانگين جمعيت تريپس در تيمار كوددهي با سيليس (13.37 عدد) و بيشترين جمعيت تريپس در بوته هاي شاهد (بدون كود) با ميانگين 40.68 عدد در هر بوته مشاهده شد. همچنين بيشترين آسيب وارده به سطح برگ در تيمار 12 روز يكبار آبياري (با ميانگين 42.7 درصد) و كمترين آسيب در تيمار چهار روز يكبار آبياري و كود سيليس با ميانگين 27.5 درصد مشاهده شد. با توجه به اين نتايج مي توان با مديريت ميزان آبياري و كاربرد عناصر غذايي بويژه عناصري مانند سيليس و كلسيم كه باعث استحكام بافت‌هاي گياهي مي شوند، جمعيت تريپس پياز و ميزان خسارت آن روي برگ را كاهش داد.