رژيم امنيت سايبري در حقوق بين‌الملل هوانوردي

زمينه و هدف: امنيت سايبري هوانوردي در حال تبديل شدن به موضوعي بسيار جدي است. صنعت حمل‌ونقل هوايي، صنعتي پيچيده، با تكنولوژي پيشرفته، چند بعدي و داراي گستره‌اي بين‌المللي مي‌باشد و پيچيدگي خاص به لحاظ ماهوي، آن را از ساير صنايع متمايز نموده‌است. يكي از مسائل مهم و حياتي هوانوردي، اطمينان از دقت سامانه‌هاي ناوبري و كنترل ترافيك هوايي است‌، كه تاثير مستقيم بر ايمني پرواز دارد. قوانين هوانوردي اتحاديه اروپا و همچنين حقوق بين‌الملل مرتبط، با تأكيد ويژه بر امنيت سايبري به عنوان موضوعي حياتي، مدعي‌اند، كه وضع موجود، ضوابط مناسبي ندارد و بايد تغيير كند. اين مقاله در صدد است تا به تبيين و ارزيابي قواعد رژيم امنيت سايبري در حوزه حقوق هوانوردي بين‌المللي و مسئوليت دولت‌ها و سازمان‌هاي بين‌المللي در پرتو قواعد موجود طرح مسئوليت بين‌المللي بپردازد و از اين رهگذر شرايط و آثار هر يك را بررسي نمايد. روش‌شناسي: اين مقاله از حيث گردآوري داده‌ها به روش كتابخانه‌اي و به‌ شيوه توصيفي - تحليلي نگارش گرديد. نتايج ‌و‌ يافته‌ها: رژيم‌ امنيت سايبري بين‌المللي، مكانيزمي براي همكاري بين دولت‌ها و موجب اعتماد و امنيت است و حفاظت زير‌ساخت‌هاي هوانوردي براي دولت‌ها، اولويت اصلي مي‌باشد. صنعت هوانوردي با تهديدات نوظهور مواجه است و نگراني‌هاي امنيتي سايبري مختلفي در فرودگاه‌ها و هواپيماهاي در حال پرواز وجود دارد و ضرورت «هوشمند‌سازي» فرودگاه‌ها به دليل افزايش اتصال سيستم‌ها و فرآيندها و محافظت سيستم‌هاي ناوبري به‌طور جدي احساس مي‌شود. تدوين قوانين و دستورالعمل‌هاي امنيتي جزء اهداف راهبردي سازمان بين‌المللي هواپيمايي كشوري و كشورهاي عضو، به منظور اطمينان از اقدامات پايدار امنيت هوانوردي است.