بررسي ميزان تاب آوري اجتماعي - فرهنگي، نهادي - سازماني در محلات شهر زنجان

تاب آوري شهري، مدلول ديالكتيك تغيير است كه همزاد مدرنيته، ابتدا در بستر شهر نمود فضايي - مكاني يافته است. رخداد تغيير، هستي شناسي نويني از فضا را افشا مي كند كه همانا فرماسيون متكثري به خود مي گيرد و در واقع نقض انگاره كانتي از فضا است. مدلول ديالكتيك تغيير، ابتدا پيچيدگي وضعيت و سپس بحران هاي متعدد است كه بر شهر آوار مي شود به عبارت ديگر فاجعه ها در شهرها متمركز هستند. پاردايم تاب آوري شهري فراهم نمودن دانش برنامه ريزي شهري بر بستر احتمالات و رشد پيچيدگي ها است. نظريه تاب آوري در طول چهار دهه گذشته به منظور توضيح تغييرات ناگهاني در سيستم هاي اجتماعي اكولوژيكي توسعه داده شد. تاب آوري ظرفيت يك سيستم براي مقاومت در برابر تغييرات داخلي يا خارجي است. هدف اصلي اين پژوهش اندازه‌گيري ميزان تاب‌آوري در ابعاد اجتماعي - فرهنگي و نهادي - سازماني به منظور مقابله با اثرات سوانح طبيعي در شهر زنجان مي‌باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف بنيادي -كاربردي و از نظر روش پيمايشي- تحليلي است. جامعه آماري تحقيق خانوارهاي ساكن در سه محله شهر زنجان است كه با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي متناسب با سهم، تعداد 383 خانوار بر اساس فرمول كوكران انتخاب شدند. . ابزار جمع آوري داده ها مصاحبه و پرسشنامه محقق ساخته است. با توجه به روش تحقيق، داده ها در محيط نرم افزار SPSS وارد شده و سپس خروجي هاي به دست آمده تحلسل شده اند. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه بين تاب آوري موجود در محلات نمونه و سطح تاب آوري آنها در ابعاد اجتماعي- فرهنگي و نهادي- سازماني رابطه معناداري وجود دارد و با تغيير هر يك از آنها، ميزان تاب آوري خانوارها نيز تغيير مي يابد.