خلق گرايي مطلق، پاسخي به چالش افلاطون گرايي براي خداباوري و نقدهاي ويليام كريگ بر آن

خلق گرايي مطلق يا افلاطون گرايي تعديل شده پاسخي است براي چالشي كه افلاطون گرايي براي خداباوري ايجاد مي كند. دغدغۀ اصلي اين ديدگاه، تلائم و هماهنگي ميان خداباوري با افلاطون گرايي است. خلق گرايي مطلق در واقع مدعي است حقايق ضروري نيز مانند موجودات ممكن وابسته به خداوند هستند. از اين رو، ما در فهرستِ وجودشناسي با موجودي كه مستقل از خداوند وجود داشته باشد مواجه نيستيم و خداوند تنها موجود مستقل و بي نياز از غير است. بنابراين ادعاي افلاطون گرايان معاصر كه با ارائۀ استدلال هايي مدعي اند برخي اعيان انتزاعي، مانند اعيان رياضي، به نحو ضروري، فرازماني و نامخلوق موجودند با اين قيد كه اين حقايق در عين ضرورت و فرازماني بودنشان، مخلوق و وابسته به خداوند هستند پذيرفته مي شود. در اين ديدگاه، گرچه خلقِ اين امور ضروري است، ولي وجود قضايا، جهت و ارزشِ صدقشان وابسته به خداوند است. به‌طور كلي، قلمرو افلاطوني به عنوان ادراكات و انديشه هاي خداوند در نظر گرفته مي شوند. ويليام كريگ، فيلسوف ِخداباور آمريكائي معاصر، بر اين باور است كه اين ديدگاه با مشكلات متعددي نظير  خلط با مفهوم گرايي ، اشكال دور باطل، عدم تلائم با اختيار خداوند، ناسازگاري با نظريۀ سنتي خلقت و مبادلۀ نظريۀ خلقت با نظريۀ فيض گرايي فلوطيني مواجه است. گرچه برخي از ايرادات كريگ به ديدگاه خلق گرايي وارد نيست؛ لكن خلق گرايي مطلق با اشكالي جدّي مواجه است و به نظر مي رسد بتوان از ديدگاه امكان گرايي كلّي دكارتي دفاع نمود. اين مقاله به تبيين و بررسي اين ديدگاه و انتقادات كريگ مي پردازد.